Tussen de traditionele opvoeringen van grote titels als Aida en Carmen is dit jaar ook Mozarts opera Don Giovanni te horen in de Arena di Verona. Een in alle opzichten geslaagde productie, bekwaam geregisseerd door Franco Zeffirelli en bezet met een cast van Verona-waardig niveau.

De Arena di Verona is bekend van zijn spectaculaire uitvoeringen van grootse kooropera’s als Aida, Carmen en Turandot. Ieder jaar trekken die titels behalve ingevoerde operafans talrijke toeristen naar de Noord-Italiaanse stad aan de Adige.

Het was dus verrassend om deze zomer met Rossini’s Il barbiere di Siviglia en Mozarts Don Giovanni twee opera’s op het programma te zien die niet alleen duidelijk buiten het traditionele Verona-repertoire vallen, maar ook door hun intieme, persoonlijke setting moeilijk te ensceneren zijn op het gigantische openluchttoneel. Nieuwsgierig geworden bezocht ik vorige week donderdag een voorstelling van Don Giovanni.

Het ging om een reprise van een enscenering van Franco Zeffirelli uit 2012. Zeffirelli heeft zich in zijn lange regisseurscarrière diverse keren aan Mozarts meesterwerk gewaagd (onder meer bij de Metropolitan Opera en de Wiener Staatsoper) en kon dus bij het creëren van deze productie van zijn decennialange ervaring met deze opera profiteren.

Als decor diende een kasteel in barokstijl, dat door de Dresdner Zwinger geïnspireerd leek te zijn. In combinatie met wisselende, met liefde geschilderde achtergrondperspectieven, geheel in de traditie van het baroktheater, wisten de regisseur en zijn kostuumontwerper Maurizio Millenotti het publiek telkens weer te verbazen. Bijzonder gedenkwaardig vond ik het overweldigende gemaskerde bal aan het einde van de eerste akte en de met meesterlijke theatertrucs gerealiseerde hellevaart van de titelheld.

Ondanks alle weelde drong de enscenering zich niet op de voorgrond. De muziek had telkens het hoogste woord en de zangers kregen veel vrijheid in de portrettering van hun rollen.

Dalibor Jenis kon in de titelrol niet helemaal tippen aan de grote Giovanni-vertolkers voor hem, maar zong het gecompliceerde karakter niettemin met een elegante, zeker gevoerde bariton, die in alle registers overtuigde. In het bijzonder bleef zijn meeslepende interpretatie van de canzone ‘Deh vieni alla finestra’ beklijven.

Bas-bariton Marco Vinco liet niets te wensen over als Leporello. In zijn vertolking liet hij veel van de tragiek van Don Giovanni’s knecht en makker doorschemeren. Ontroerend was hoe hij aan het einde van het afsluitende sextet alleen achterbleef, met in zijn handen de ‘catalogus’ van Don Giovanni’s veroveringen…

Een knap staaltje Mozart-zang liet Saimir Pirgu horen als Don Ottavio. Zijn ‘Schmelz’ en zijn onberispelijke intonantie en hoogte maakten zijn beide aria’s tot muzikale hoogtepunten van de avond. Deze zanger is in mijn ogen toonaangevend onder de jonge Mozart-interpreten.

Ook de dames lieten duidelijk van zich horen. Ekaterina Bakanova was een vocaal en theatraal fulminante Donna Anna, die de dramatische passages van haar partij net zo goed meester was als de lastige coloraturen in ‘Non mi dir’.

Daniela Schillaci wist als de ongelukkige Donna Elvira eveneens volop te overtuigen, waarbij haar met heldere, warme stem neergezette ‘Mi tradi’ terecht een lang aanhoudend applaus oogstte.

Terwijl Natalie Roman als Zerlina en Christian Senn als Masetto het ensemble op hoog niveau completeerden, was ik met Insung Sim als de Commendatore niet helemaal gelukkig. Om de juiste indruk te maken als de ‘stenen gast’ bij Don Giovanni’s feestmaal, ontbrak het hem aan die sinistere diepte in zijn basstem. Een kracht die normaliter de hellevaart van de hoofdpersoon tot de absolute climax van iedere Giovanni-uitvoering maakt.

Op de bok voor het verrassend klein bezette Arena-orkest voerde Stefano Montanari met straffe tempi de avond, tussendoor de pianoforte bespelend. Door het akoestisch wat ongelukkige versterkingssysteem verloor de beroemde ouverture helaas wat van zijn impact.

Aan het einde van de avond beloonde het publiek de cast met een kort maar uitbundig gejuich. Zelf verliet ik de arena bijzonder tevreden. Na er de afgelopen jaren een paar muzikale teleurstellingen te hebben meegemaakt, had ik eindelijk weer een festivalwaardige avond beleefd.

Zie voor meer informatie de website van de Arena di Verona.