Een paleis, een fraaie waterplas, boomrijke oevers, een ondergaande zon: de productie van Orfeo ed Euridice rond Paleis Soestdijk is een schitterend natuurspektakel. Je ogen komen volop aan hun trekken. Je oren helaas iets minder.

Paleis Soestdijk mag zich in juni en juli even operadecor noemen. Een functie die het paleis en haar tuin fantastisch vervullen. Vanaf de grote tribune aan de andere kant van de vijver kijk je recht uit op het koninklijke bouwwerk en heb je schitterend zicht op het spiegelende wateroppervlak en de kleurrijke, bloeiende oevers.

Alleen dat kiekje is al goed voor een verrukte zomerzucht, maar regisseur Jos Thie en zijn gezelschap De Utrechtse Spelen hebben het daar niet bij gelaten. Ze hebben het landschap op een geslaagde, natuurlijke wijze ‘uitgerust’ voor de bekende mythe van Orpheus, die zijn overleden geliefde Euridice uit de onderwereld terug wil halen.

De lichtvoering (Marc Heinz) geeft de Soestdijkse natuur geweldige accenten, de vogels zingen een passend deuntje mee en Thie benut het hofwater op vele, creatieve wijzen. Zo varen de herders in een boot voorbij, fietst Amor vanaf het paleis meerdere malen over het water naar Orfeo toe om hem een boodschap te brengen en creëren de furiën een geweldig vuurspel op het water. Om maar een paar dingen te noemen.

Door de bijzondere mogelijkheden van zo’n groot en natuurlijk decor worden lastig te verbeelden taferelen als die in de onderwereld geweldig neergezet. Orfeo bevindt zich daar ook echt te midden van hels vuur. Net als dat Euridice ook écht terugglijdt in de onderwereld nadat Orfeo haar aangekeken heeft.

De vele spectaculaire effecten houden de spanning erin. Ook wordt het koningshuis actief in de productie betrokken. Zeker tijdens het verrassende slot.

Boventitels zijn er niet en het libretto in het programmaboek is na zonsondergang (ongeveer halverwege) niet goed meer te lezen, maar als je het verhaal enigszins kent, is de voorstelling prima te volgen.

Stefanie True (Euridice) is voor mij de uitblinker in de cast. Ze weet goed om te gaan met de versterking van haar geluid, zingt met ronde, volle stem en brengt haar tekst met veel drama en gevoel over.

De Orfeo van Gary Boyce vind ik moeilijker te genieten. Zijn counter komt op mij nogal onvast en breekbaar over – zijn mooie muzikale bedoelingen ten spijt. Het is geen stem die tegen zo’n imposant decor een overtuigende held kan neerzetten.

Het door Hoite Pruiksma geleide orkest, Concert d’Amsterdam, vind ik moeilijk te beoordelen. Het klinkt wat ingeblikt en mist nuance, maar dat kan ook door de nogal ongebalanceerde versterking komen. Lastig te peilen.

In elk geval is het een ‘hell of a job’ om zo’n groots project muzikaal gestalte te geven. In dat opzicht heb ik louter lof voor de productie. Het mag dan misschien niet altijd plesant zijn voor de oren, als geheel is het een operaspektakel dat je zelden ziet in Nederland.

Orfeo ed Euridice is nog tot en met 23 juli te zien. Zie voor meer informatie de website van De Utrechtse Spelen.