Coloratuursopraan Patricia Petibon mag dan Frans zijn, al van jongs af aan klopt haar hart heftig voor Spanje en zijn cultuur en muziek. Bij Deutsche Grammophon heeft ze haar liefde geuit met een album. Een originele cd, prachtig melancholisch getint.

Patricia Petibon geniet veel bekendheid als baroksopraan, maar heeft duidelijk meer in haar mars. Zo koestert ze een onverwachte maar grote liefde voor Spaanse muziek. Ze heeft die fascinatie al van jongs af aan en toen ze een carrière als sopraan begon, probeerde ze er direct wat mee te doen. Ze zette bijvoorbeeld regelmatig Spaanse liederen op haar recitalprogramma’s.

Tijdens een productie van Dialogues des Carmélites in Madrid leerde ze regisseur Emilio Sagi kennen. Via hem kwam ze de wereld van de zarzuela binnen, het Spaanse opera- en operettegenre. Het leidde haar onder meer naar Wenen, waar ze samen met Plácido Domingo in de zarzuela Luisa Fernando zong.

Petibon speelde al langer met het idee van een Spaans album, maar wilde goed nadenken over haar insteek. Dat werd uiteindelijk Melancolía, de emotie die Spanje het beste reflecteert, aldus de sopraan.

En melancholie is wat je te horen krijgt op het album. Petibon weet een zeer melancholische kleur in haar stem te vinden. Klagend en treurend, maar met behoud van een buitengewoon schone klank.

Het Orquesta Nacional de España gaat daar geheel in mee. Het omkleedt Petibons stem onder leiding van Josep Pons met subtiel, soms haast bedeesd spel. Wat je hoort, is allerminst onbekommerd castagnettengekletter. Het is ernst. Zelfs in de luchtige nummers.

Mooi voorbeeld van dat ‘gevoel’ is de vierdelige liederencyclus Melodías de la melancolía die de Franse componist Nicolas Bacri speciaal voor Petibon heeft gecomponeerd. Wat een droevenis spreekt er uit zijn treurende melodieën, en wat een diepe emotie verklankt Petibon met haar pure geluid.

De cd bevat verder een interessante selectie van opera- en zarzuela-aria’s, liederen en volksliedjes. Petibon laat haar stem daarin van vele kanten horen. In het bekende ‘Aria (Cantilena)’ van Heitor Villa-Lobos trekt ze eindeloze lijnen met haar zuivere, lichte stem. Prachtig egaal, soms bijna niet meer van een instrument te onderscheiden en soms helemaal wegkruipend in de warme orkestrale schulp.

Heel anders zijn onder meer ‘Canto negro’ van Xavier Montsalvatge en ‘Zapateado’ van Gerónimo Giménez. In die laatste zarzuela-aria acteert Petibon zonder schroom met haar stem, als ze op luchtige wijze zingt over haar angst voor de tarántula. Onbeschaamd roept ze Ay! Ay! Ay! door je boxen.

De melancholische tint die al die afwisselende aria’s en liederen kleurt, maakt het album een samenhangend geheel. Een sterk, goed geslaagd project van de Franse artieste.

Hieronder de trailer van het album: