Julia Novikova, onthoud die naam. Ze is Russich, jong, sopraan, charmant en bovenal gezegend met een bijzondere stem. Gisteren (19/8) gaf ze het bewijs tijdens een recital in de Hermitage in Amsterdam, in de vocale serie van het Grachtenfestival.

Links de rust van een binnenhof, rechts de zonnig glanzende Amstel: met de fraaie kerkzaal van de Hermitage was de locatie van het tweede deel van de vocale serie van het Grachtenfestival dik in orde.

Op de wel erg galmende akoestiek na dan. Die maakte het de toch al breierig spelende Elena Nogaeva lastig en vergrootte de stem van Novikova zodanig uit, dat mijn gehoorapparaat het begeven zou hebben. Als ik die bezat.

Maar dat was dan werkelijk de enige negatieve draai die je aan het ‘verdinken in de klanken van Novikova’ zou kunnen geven. Voor de rest was dat een proces van muzikaal genot.

Novikova, de kersverse winnaar van Plácido Domingo’s competitie Operalia, beschikt over een bijzondere stem. Heel hoog, maar tegelijk heel klankrijk. Sterker nog, hoe hoger ze reikt, hoe voller en rijker haar klank lijkt te worden.

Die zonderlinge combinatie leidde tijdens haar concert tot fraaie resultaten. Ze zong eerst een deel met West-Europese liederen (Schubert, Schumann, Strauss, Duparc en Debussy) en daarna een deel met Oost-Europese liederen (Tanejev, Medtner, Rachmaninoff). Een programma van hoofdzakelijk romantische makelij.

Voortdurend dompelde Novikova de zaal onder in haar klank, wat van het concert een bijna fysieke belevenis maakte. Daarbij had ze met haar dromende, lachende blik een charmante uitstraling richting het publiek, ondertussen bijna bescheiden in de buik van de vleugel staand.

Na haar romantische, overigens zeer vloeiend gezongen liederen, overtuigde ze met haar meer technische toegift ook de laatste scepticus. Indrukwekkend was de keihoge slotnoot die ze tellen lang liet openbloeien als een bloem.

Novikova heeft wel wat weg van Anna Netrebko. Vast een vergelijking die op vele terreinen spaak loopt, maar de donkere tint die over haar zang ligt, heeft ze gemeen met haar landgenote. Met het verschil dat Novikova die diepte tot in verre hoogten (hoe paradoxaal) weet vast te houden.

Wat Novikova nog wat mist, is body onderin. Daar bereikt ze lang niet de schoonheid die ze in de hoogte wel heeft. Maar ze is nog jong en heeft dus, als het goed is, een lange carrière voor haar liggen. Precies wat ik zei: onthouden die naam.

De vocale serie van het Grachtenfestival kent nog één aflevering: een optreden van Peter Gijsbertsen in Felix Meritis. Dat concert vindt vanavond (20 augustus) plaats om 20.00 uur. Zie www.grachtenfestival.nl.

Lees ook het interview met Novikova op Place de l’Opera.