De afgelopen maanden had ik al het geluk de nodige Franse opera’s te kunnen bezoeken. Afgelopen zaterdag kwam daar een nieuwe productie van Massenets Werther bij, bij het operahuis van Essen. Ik keek er vol verwachting naar uit en werd niet teleurgesteld: het was een uitstekende voorstelling.

Na Macbeth ging in Essen met Werther de tweede opera in première sinds Hein Mulders daar intendant is geworden. De keuze voor dit werk was opvallend: in Duitsland wordt het gezien als rariteit, als we tenminste mogen afgaan op wat de pers daar schreef, en ook in Nederland is het alweer geruime tijd geleden dat het werk te zien was. Hopelijk vormt Werther de opmaat tot meer Frans werk in het Aalto-Theater.

Het verhaal is vrij eenvoudig samen te vatten. Een gevoelige jongeman (Werther) wordt verliefd op een meisje (Charlotte, dochter van de Bailli), dat zich echter heeft gecommitteerd aan een verstandshuwelijk met een wat saaie, degelijke zakenman (Albert). Zij kan hem niet uit haar hoofd zetten en hij blijft haar achtervolgen. Na een definitieve afwijzing pleegt hij zelfmoord.

Regisseur Carlos Wagner heeft gekozen voor een aanpak die het libretto tamelijk getrouw volgt. Hij wordt daarin geholpen door het decor en de kostuums van Frank Philipp Schlößmann.

Het verblijf van Charlottes familie heeft de vorm van een groot poppenhuis, compleet met verschillende verdiepingen en een trap. Dit huis doet overigens ook dienst als pleintje voor de kerk en echtelijke woning van Albert en Charlotte, wat soms wel een beetje verwarrend is. Met name de zwaar aangezette drankzucht van Schmidt en Johann, twee vrienden van de Bailli, zelf een keurige notabel, valt extra uit de toon, omdat het lijkt alsof ze zich bij hem thuis zo misdragen, in plaats van op het dorpsplein.

De teneur van de regie is dat met Werther de natuurkracht van de allesoverheersende liefde zijn intrede doet in het verstikkende burgermilieu van de overige protagonisten. En zo als het vaak gaat met natuurkrachten laat ook deze een spoor van vernieling achter. We zien dat direct al in de tweede akte als het poppenhuis vol ligt met herfstbladeren en het dak is gespleten door een omgevallen boom.

In de laatste akte zien we een opgetuigde kerstboom die voor oud vuil buiten in de sneeuw is achtergelaten. Er is geen kans op huiselijk geluk voor Werther, maar en passant heeft hij dat voor de overlevenden ook ‘verstehrt’.

Werther werd werkelijk uitnemend gezongen door Abdellah Lasri, lid van het ensemble van de Aalto-Oper. Zijn acteren was op punten wel wat houterig en overdreven, maar dat deed nauwelijks afbreuk aan de totaalindruk. In de eerste akte zong hij zijn opkomstaria ‘O Nature, pleine de grace’ op een wijze die goed recht deed aan de ‘schwärmerische’ tekst die de figuur Werther zo typeert. En ook het bekende ‘Pourquoi me réveiller?’ in de derde akte wist hij uitstekend te vertolken.

Tegenover hem stond Michaela Selinger als een prachtige Charlotte. De partij mag dan wel tegen de grenzen van haar vocale mogelijkheden liggen, toch maakte ze op mij veel indruk. Haar vocale hoogtepunt kwam in de derde akte met de briefscène ‘Werther! Qui m’aurait dit’.

Ronduit aandoenlijk was het optreden van Christina Clark als Sophie, het altijd vrolijke, springerige zusje van Charlotte. Ze wist haar stem goed te doseren tot een schattig meisjessopraantje en zorgde met haar spel voortdurend voor onbekommerd leven in de brouwerij.

Albert werd vertolkt door Heiko Trinsinger. Prima gedaan, al heeft deze partij hem niet al te veel te bieden. Komt bij dat hij een beetje de ‘bad guy’ is, die er geen been in ziet om zijn pistolen aan de onevenwichtige Werther uit te lenen, wel degelijk zich bewust van het te verwachten gevolg.

De Essener Philharmoniker stond onder de voortvarende leiding van Sébastien Rouland, voormalig assistent van Minkowski. Hij gaf de indruk goed thuis te zijn in het Franse repertoire en wist de pompeusheid die Massenet zo nu en dan aan de dag legt goed te vermijden.

Al met al een mooi kerstgeschenk voor de aanwezige operaliefhebbers. Buiten de Essener kerstmarkt, binnen de laatste akte in de sneeuw met het kinderkoortje dat zingt: ‘Noël, Noël, Noël, Jésus vient de naître’.

Voor de liefhebbers van Karin Strobos zijn er twee herkansingen in het voorjaar, wanneer zij de rol van Charlotte zal overnemen.

Zie voor meer informatie de website van het Aalto-Musiktheater.