België herbergt niet minder dan drie operahuizen. Het klassieke huis in het centrum van Luik is momenteel in verbouwing, maar dat verhinderde het gezelschap niet om in het tijdelijke onderkomen – een grote tent in de wijk Outremeuse – een imposante uitvoering van Der fliegende Holländer neer te zetten.

Vanaf het futuristische station Guillemins loop je in een dikke drie kwartier naar het tijdelijke operagebouw in Luik. De bus kan ook, maar dan mis je een typische Luikse wandeling langs verwachte en onverwachte karakteristieke plekken.

Huizen in verval, oude panden in originele art deco-stijl, de platenwinkel in de Rue des Guillemins waar de etalage allang geen stofdoek meer heeft gezien… De beduimelde cd-boxen van Dalida en Luis Mariano liggen er te vergelen naast die met muziek van Offenbach. Natuurlijk kom je wafels tegen en verwijzingen naar de Luikse componist Andre Grétry, maar ook hypermoderne beauty salons in Parijse snit.

In de wijk Outremeuse kun je niet om Georges Simenon heen, één van de grote zonen van Luik. Zijn verblijf in 1922 van enkele weken in de kazerne Fonck aan de Boulevard de la Constitution verdiende een eigen tekstbordje in de serie ‘sur les traces de Simenon’.

Aan het eind van de boulevard staat een enorme witte circustent, de tijdelijke locatie van de Opéra Royal de Wallonie. Het echte operagebouw zal nog wel even in de steigers staan, zo bleek onderweg naar de tijdelijke tent. Op het weblog van de verbouwing zijn de ontwikkelingen te volgen.

Een rondje om de tent geeft een beeld van de omstandigheden waaronder de medewerkers moeten werken: piepkleine kantoortjes in portacabins, een catering die moet woekeren met de ruime en een heel klein bemeten pruikenatelier.

Het is tegen drieën, de foyer van het Palais Opéra loopt langzaam vol. Veel rood en een enkele kroonluchter zijn goedbedoelde pogingen om ambiance te brengen in de ruimte. Dat lukt ook nog. Overal merk je dat Luik ondubbelzinnig een Franstalige stad is, die minzaam accepteert dat er andere talen worden gesproken.

Al zijn er uitzonderingen. De dame die het pand binnenschrijdt, begroet bekenden. Ze is gekleed op opera, oude Luikse sjiek, bontjas tot op de enkels. Ze was al eerder bij de voorstelling, en dat wil ze weten. ,,Amai, het is luguber, u moet de Italiaanse lirico uit uwen kop zetten hè”, zo waarschuwt ze enkele dames. Om haar explicatie tegen anderen af te ronden met de waarschuwing: ,,Il faut se rendre compte, c’est Wagnèr.”

Wagner wacht op ons in de tent. Groot, maar door de opstelling lijken de zichtlijnen goed en kun je ook vanaf de laatste rij heel goed zien wat er op het kleine podium gebeurt. De tent is goed verwarmd en alleen het geluid van buiten dringt soms door.

Wagners Fliegende Holländer begint en eindigt in Luik op het kerkhof. Senta, de dochter van Daland, koestert het portret van de Holländer, omgeven door gedaanten. Het zijn hoogromantische, bijna horrorachtige beelden die regisseur Petrika Ionesco ons voorschotelt.

De graven klappen neer en het toneel verandert in het schip van kapitein Daland. Alastair Miles, hij zong Narbal in Les Troyens bij De Nederlandse Opera, heeft een levendig geluid, dat makkelijk vanaf zijn stembanden komt. Dat geldt al helemaal voor het roldebuut van bariton Mark Rucker als de Holländer. Alles is statig en groot aan deze man, die wellicht niet helemaal de getergdheid van de Holländer verpersoonlijkt, maar een grote stem heeft en die moeiteloos inzet.

Een donkerharige Senta wordt gespeeld door Manuela Uhl. Ze speelt goed en zingt mooi, al vind ik haar klank niet erg gevarieerd, met een voortdurend aanwezig, wat eenzijdig vibrato. Joëlle Charlier komt uit de regio Luik en beschikt over een aangename mezzo voor de rol van Mary.

De heren Erik, de verloofde van Senta, en Der Steuermann zijn beiden goed gecast. Corby Welch heeft als Erik een glanzende tenor in huis en Yuri Gorodetski zingt een competente stuurman.

Maestro Paolo Arrivabeni laat het orkest in de propvolle bak een fluwelen Wagner spelen. De blazers geven mooie accenten, met de hobo die een eervolle vermelding verdient.

Een tent zonder veel mogelijkheden, zonder trekkenwand en met weinig ruimte is niet de ideale locatie voor veel decor- en lichtspektakel. En toch tovert regisseur/decorontwerper op geraffineerde wijze met de mogelijkheden, verandert het kerkhof in een schip en dat weer in het huis van Daland. De hele set zal later verscheept worden naar de San Francisco Opera.

De Opéra Royal de Wallonie doet alles om de kwaliteit onder moeilijke omstandigheden in stand te houden. Dat lukt goed. Er komt nog veel meer aan, met onder meer minder bekende opera’s van Haydn en Rossini, een Traviata en een Manon als afsluiting van het seizoen.

Op dinsdag 29 november om 20.00 uur wordt de opvoering van Der fliegende Holländer live gestreamd via www.dailymotion.com/operaliege.