Kremer maakt knap Norma-debuut
Annemarie Kremer heeft gisteren (16/2) de vuurproef van haar eerste Norma knap doorstaan. Natuurlijk, ook zij belandde uiteindelijk op de brandstapel, maar niet voordat ze het nodige fraais had laten horen in de huid van de wanhopige priesteres van Bellini.
De Nationale Opera van Moldavië begon gisteren in Zutphen aan een tournee met een productie van Norma van Vincenzo Bellini. Het was nog niet de officiële première, maar wel de eerste voorstelling van de reeks. En voor Annemarie Kremer de eerste maal dat ze als Norma het toneel op stapte.
Het was ontegenzeggelijk erg knap hoe de Nederlandse sopraan haar loodzware partij tot het einde toe met volle kracht wist te dragen. Sterker nog, ik vond haar bij het naderen van het slot van de opera alleen maar beter worden.
In het begin vond ik nog dat de juiste nuance in haar zang ontbrak om Norma diepgang te geven. Zo haalde Kremer in het beroemde ‘Casta diva’ direct vol uit, waarmee ze naar mijn idee kruit verspeelde. En op meer plekken koos ze voor grootse volumes. Dat zat de dramatische ontwikkeling van haar karakter in de weg.
In de eerste lange scène met Adalgisa liet ze zich echter al van een andere kant zien en horen. Daar was haar zang veel gedoseerder, wat de overtuigingskracht van haar personage ten goede kwam.
In de slotakte was ze voor mij op haar best. Haar smeekbede aan haar vader om toch vooral haar twee kinderen niets aan te doen, was subliem; erg emotioneel en beladen. En ze produceerde in de finale een paar zachte hoge noten waar je bijna van ging duizelen, zo mooi.
Haar hoogte was sowieso fraai: continu erg klankrijk en soms zo uitbarstend dat het met golven je oren binnensloeg. Eén ding mag zeker zijn: vervelen hoef je je niet bij deze sopraan.
De hoogte van Allison Cook was ontstellend fraai
Kremer werd terzijde gestaan door een wisselvallige cast. Allison Cook had als Adalgisa zeker mooie momenten. Haar hoogte vond ik ontstellend fraai en er klonk zeker emotie in haar zang door, maar ze drukte zich steeds op eenzelfde wijze uit, wat op een gegeven moment eentonig werd. In de duetten met Kremer leefde ze wel weer op, die momenten leken het beste in haar boven te halen.
Tenor Gianluca Zampieri vond ik alleen in de slotscène overtuigen, toen hij iets van de gevoelswereld van zijn karakter Pollione prijsgaf. Daarvoor was het vooral een kwestie van kaken van elkaar en hard zingen, met accenten op zo ongeveer iedere hoge noot.
Jammer genoeg was het orkest van matige kwaliteit. Veel moois van Bellini’s muziek ging zo verloren. En ook het koor was beperkt in haar mogelijkheden. Een grootse finale wist het wel neer te zetten, maar het gaf een muzikaal magere invulling van de andere scènes.
De decors en het licht waren sterk, ze schiepen veel sfeer en klopten bij het verhaal. Qua spel was alles echter behoorlijk statisch, wat drie uur opera toch best lang maakt.
Niettemin moet gezegd worden dat de kwaliteit van de productie van het Oost-Europese gezelschap een stuk hoger was dan bij voorgaande producties waarmee het door Nederland toerde. En dat nog wel met zo’n waagstuk als Norma.
Het maakt de voorstelling zeker bekijkenswaardig. Helemaal op de data dat Kremer de hoofdrol zingt (ze wordt afgewisseld door andere sopranen). Ze mag dan misschien nog niet de meest diepgravende Norma neerzetten, je kon in Zutphen aan alles horen dat haar vertolking alleen nog maar mooier gaat worden.
Norma is tot en met 11 maart nog twintig keer te zien in diverse theaters in Nederland. Zie voor meer informatie de website van producent VDB Theaterproducties.
De auteur
5Reacties
Nu al zo’n mooie recensie van een preview, dat is veelbelovend voor de echte pers-premiere vrijdag in Nijmegen!
Annemarie ik heb je gisteren in de opera NORMA mogen zien en beluisten(Den Bosch). In een woord geweldig hoe je zingt, speelt. Ik had nog nooit eerder van je gehoord, maar na vandaag vergeet ik Annemarie niet meer, ik ga uitkijken naar c.d.
Ik wens je nog veel succes toe en hoop je nog weer eens te mogen beluisteren in het Theater aan de Parade in Den Bosch.
Karel Stoffels
goedenmiddag
ik had afgelopen dinsdag 23 februari 2010 het genoegen de opera
Norma van Bellini in het Parktheater Eindhoven te mogen bijwonen.
ik werd verrast door een mooie sterke Norma van Annemarie Kremer.
Vanaf haar Casta Diva tot aan de brandstapel bleef haar stem in uitstekende conditie.
Ik kende haar niet, maar nu inmiddels gelukkig wel.
De overige rollen waren ook redelijk (Oroveso) tot goed bezet weliswaar niet top,maar zodanig dat ik er heel erg van komn genieten. Deze opera wordt veel te vweinig uitgevoerd in Nederlansd Helaas!
Geachte mevrouw/heer,
Ik heb op 23 februari j.l. de opvoering van de opera Norma
bijgewoond.
Volgens de heer Pim Tuunter werd de rol van Norma vertolkt
door Annemarie Kremer.
Op de site van Opera staat ook vermeld:” Cedolins is grandioos
als Norma”.
Ze pakt je in “Casta Diva” direct in, blijft aldoor fascineren
en raakt dan in de slotscene al je snaren die maar een beetje
kunnen trillen.
Ik heb het filmpje bekeken met Annemarie Kremer als sopraan
in de opera Tosca.
In mijn beleving was de stem van de Norma in de uitvoering van
j.l. dinsdag niet dezelfde als in het filmpje.
Tijdens de tournee van het opera gezelschap uit Moldavie zal de
de rol van Norma n.l. door een aantal sopranen worden gezongen.
Graag verneem ik van u of mijn zienswijze juist is.
Op 26 februari jongstleden hadden mijn vrienden en ik een heel geslaagde avond in Gouda met de opera Norma. De zangstemmen waren allemaal goed tot indrukwekkend en het decor was, zeker naar de huidige maatstaven, tenminste niet kaal.
Zonder de vertolkers van bv. Adalgisa en Oroveso tekort te doen, wil ik toch graag laten weten dat ik onder de indruk was van de ademtechniek van Annemarie Kremer. Want die ondersteunde werkelijk de moeilijkste en langdurigste passages. Zelfs Maria Callas hoor je tijdens de aria ‘Casta diva’ tweemaal ‘aanzwengelen’ om de lange ‘aaaaahhhh’-s aan te houden, terwijl ze er bij La Kremer in één ruk uitrolden. En ook van gillen bij de hoge noten was geen sprake, noch bij Norma, noch bij Adalgisa, noch bij de anderen, ofschoon Clotilde een beetje geknepen klonk.
En hoe stil was de zaal wel niet tijdens een van de mooiste (en moeilijkste) damesduetten van het belcanto-tijdperk: ‘Mira, o Norma’ tussen Norma en Adalgisa in de tweede akte. Dat wil dus wat zeggen, alhoewel ik nog moet zien of er ooit een betere uitvoering zal komen dan de live-opname van Callas en Simionato op 7 december 1955. (Divina-CD DVN-17, of op het Italiaanse label IDIS)
Leve de Russen, dus, zou ik zeggen, want de enige mij bekende gezelschappen die nog een besef hebben wat opera op het toneel moet voorstellen zonder alles ‘naar de moderne tijd toe’ te verhaspelen, zijn de Tataren en de Moldaviërs. Tot volgend jaar dus maar, hoop ik?
Steven Surdèl, Leiden