Het Venice Baroque Orchestra schotelde het Concertgebouw-publiek gisteravond een vol Vivaldi-programma voor. Voornamelijk werk op snaren, maar dankzij Romina Basso ook wat zang. Haar aandeel omvatte slechts vijf aria’s, maar daar had ze genoeg aan om haar warme mezzo in je geheugen te griffen.

Het Venice Baroque Orchestra is een gerenommeerd barokensemble dat regelmatig het Concertgebouw bezoekt. Meestal onder leiding van Andrea Marcon, gisteravond echter ‘op eigen houtje’. Ook in letterlijke zin trouwens: het ensemble was volledig hout bezet. Hout met snaren.

Het barokensemble bleef in het programma dit keer dicht bij huis. Het zette één van de bekendste componisten uit zijn stamplaats Venetië centraal: Antonio Vivaldi. De rode priester werd vanuit drie genres belicht: het concerto (tweemaal), het vioolconcert (driemaal) en de aria (vijfmaal).

Mezzosopraan Romina Basso nam de aria’s voor haar rekening. Ze kwam heerlijk binnen met ‘Sovvente il sole’ uit Andromeda liberata. Haar warme, romige stem had direct je attentie. Een uniek geluid, met veel diepte, karakter en emotie. Gracieus ook. Het instrument van een elegante zangeres.

Het lastige van de lage ligging van haar stem was wel dat ze nu en dan wegviel in het ensemble. Dat gebeurde met name in haar coloraturen, waar ze forte en piano snel achter elkaar afwisselde. De intense beleving die ze bijvoorbeeld in de woeste aria’s ‘Rompo i ceppi’ en ‘Se lento ancora il fulmine’ legde, kwam daardoor maar gedeeltelijk uit de verf. Op een opname zou het vast fantastisch klinken, maar deze setting haalde het kruit er enigszins uit.

‘Quando in seno alla tua bella’ uit Armida vond ik geslaagder. Basso reeg eindeloze, sierlijke zinnen aan elkaar en liet het meerdere malen tot subtiele stiltes komen. Al met al maakte dat haar optreden in mijn ogen zeker geslaagd. En heugenswaardig, want zo’n stem vergeet je niet snel.

Ook violiste Midori Seiler liet een bijzonder geluid horen. Heel naturel en puur. Helaas ook kwetsbaar, waardoor ze nog wel eens door het basso continuo overstemd werd of een noot niet helemaal zuiver raakte. Ook raakte ik af en toe de lijn in haar frasering kwijt.

In de concerti toonde het ensemble zijn kunnen. En zijn eenheid, want het was indrukwekkend hoe hecht en eensgezind de musici voor de dag kwamen, zowel in klank als in speelwijze. Ze functioneerden echt als één orgaan, met een fraai resultaat.

Het Venetiaanse ensemble benaderde de barokmuziek vrij ‘klassiek’, als je het vergelijkt met wat meer experimentele, inventieve ensembles als L’Arpeggiata en Private Musicke. De musici brachten Vivaldi vooral tot leven door spitse articulatie en sterke dynamische contrasten. Niet altijd even opwindend of verrassend, maar wél mooi.

Zie voor meer informatie de website van het Concertgebouw.