De Metropolitan Opera kan wat mij betreft weer een hit aan haar reeks bioscoopuitzendingen toevoegen: een sprankelende productie van Don Pasquale, met Anna Netrebko als bruisende Norina te midden van een topcast waar het plezier van afstraalde. Een komedie om van te smullen.

De Metropolitan Opera breidt haar tentakels steeds verder over de wereld uit. Dit seizoen zendt het New Yorkse operahuis in bioscopen in meer dan veertig landen live producties uit. En de rek lijkt er nog lang niet uit te zijn. Het animo voor de veelal traditionele producties, die steevast met de grootste sterren bezet zijn, is kennelijk erg groot.

Ook in Nederland is het aantal bioscopen dat de voorstellingen uitzendt dit seizoen weer gestegen. Eén van de nieuwkomers is Cinema De Kroon in Zwolle, een dochter van Pathé, de bioscoop die een paar jaar geleden als één van de eerste met de Met in zee ging.

Waar de Pathé-bioscopen in de Randstad vaak uitverkocht zijn, moet het fenomeen ‘opera in de bios’ in Zwolle duidelijk nog aan bekendheid winnen. Van de twintig rijen in de zaal zijn er bij de uitzending van Don Pasquale niet meer dan vier gevuld. Maar als je bedenkt dat het publiek bij de eerste uitzending (Das Rheingold) op twee handen te tellen was, is dat nog zo gek niet.

Bovendien: de ervaring van diverse andere bioscopen leert dat de uitzendingen in korte tijd zeer populair kunnen worden. En de gastvrije ambiance die de medewerkers van De Kroon creëren, kan daar zeker bij helpen. Een glaasje champagne vooraf, een hapje en een drankje in de pauze en nog eens een versnapering achteraf: je waant je zo in het theater. Een aparte belevenis in zo’n ‘vreemde’ omgeving als een bioscoop.

Audio en beeld zijn ook dik in orde, dus als het even meezit, zit de zaal in De Kroon volgend jaar stampvol. Het zou mij in elk geval niet verbazen. Zeker ook omdat je in Nederland doorgaans geen grote sterren op het toneel ziet. Om over traditionele producties maar te zwijgen. Voor mij is dat een reden om te gaan. Het voelt alsof je even je hart op kunt halen bij de allergrootsten in het vak en bij een regie die tot in detail de componist/librettist volgt.

Wat de voorstelling van Don Pasquale betreft: ik heb heerlijk zitten te genieten. De cast straalde enorm veel plezier uit, zowel in hun spel als in hun zang. Alsof het ze niets kon schelen dat ze voor een paar honderdduizend toeschouwers (alle bioscopen meegerekend) optraden. Ze hadden er gewoon lol in.

Stralend middelpunt was Anna Netrebko als Norina. Al na een paar minuten had ze me helemaal ingepakt, met haar speelse, innemende spel, sexy uitstraling en fraaie zang. Haar Italiaans blonk niet uit in verstaanbaarheid en misschien miste ze soms wat nuance, maar iemand die zó in een rol kan kruipen, is eigenlijk altijd overtuigend.

Naast haar zong Mariusz Kwiecien een heerlijke Malatesta, lenig acterend en imponerend zingend. De voortdurende glimlach op zijn gezicht werkte aanstekelijk.

John Del Carlo trok al zijn komische talent uit de kast voor een lekker dik aangezette Don Pasquale en Matthew Polenzani zong sierlijk en lyrisch Pasquale’s neefje Ernesto. Zijn serenade aan het einde van het derde bedrijf vond ik meesterlijk: ingetogen, maar toch onophoudelijk rijk aan klank. Ook zijn daaropvolgende duet met Netrebko was een lust voor het oor.

De regie van Otto Schenk kleurde het verhaal idyllisch in, met prachtige decors en kostuums en een schat aan leuke details.

De muzikale directie werd eveneens met verve vervuld, door maestro James Levine, die na meer dan 2000 voorstellingen en 85 opera’s in New York voor het eerst Don Pasquale dirigeerde. Onberispelijk.

Conclusie: het is en blijft een aanrader om eens een ‘opera in de bios’ te bezoeken. Steeds meer cinema’s bieden de mogelijkheid, dus grijp uw kans!