Vivaldi-opera voortreffelijk gereconstrueerd
Hulde voor Fabio Biondi. Zijn reconstructie van Vivaldi’s Ercole sul Termodonte is een verrijking van het operarepertoire. Acht sterzangers geven daar glansrijk bewijs voor met een opname van Virgin Classics. Een parade van vocale schoonheid.
Ercole sul Termodonte is de eerste klus van formaat die Antonio Vivaldi in Rome kreeg aangeboden, nadat hij in Venetië al een aardige reputatie had opgebouwd. De opera ging in 1723 in première.
Van de opera is helaas geen partituur bewaard gebleven. Violist en maestro Fabio Biondi zette zich enkele jaren geleden daarom aan de lijvige klus om aan de hand van het wel bewaard gebleven libretto de opera te reconstrueren. Hij vond in verschillende archieven aria’s terug, leende een aantal aria’s uit andere Vivaldi-opera’s, componeerde er zelf recitatieven bij en voorzag het geheel van een orkestratie ‘des Vivaldi’s’.
De reconstructie werd al enkele keren in theaters opgevoerd. Virgin Classics heeft het nu op cd uitgebracht. Ik vind het een heerlijke opera. Ik kan me Vivaldi-opera’s herinneren die voor je gevoel een werkdag duurden, maar Ercole sul Termodonte is geheel anders. Er zit veel vaart in het verhaal, de recitatieven en aria’s zijn bondig en de partituur is uiterst afwisselend, rijk gevuld met originele aria’s.
Biondi’s orkest Europa Galante produceert niet één saaie noot. Met spits en fris spel haalt het al het leven uit Vivaldi’s opera naar boven.
Virgin Classics heeft een ‘dazzling’ cast bij elkaar gezocht, zoals de Engelsen dat zo mooi kunnen zeggen. De enige die me tegenvalt, is Rolando Villazón in de titelrol. Mij bekruipt het gevoel dat hij niet de stem heeft voor dit repertoire. Zijn zang schort het, vergeleken met de anderen, aan subtiliteit. Het klinkt mij te dik aangezet en soms zelfs wat nonchalant in de oren.
De overige solisten hebben echter minstens net zo’n prominente rol in de opera. Zij sieren de opname met de ene na de andere fraaie aria. Het is een parade van vocale schoonheid.
Diana Damrau steelt voor de zoveelste keer mijn hart. Haar Martesia (de dochter van Antiope) is jong, onschuldig en opgewonden. Met haar scherpe articulatie, pure en zuivere geluid en verbluffende muzikaliteit danst ze werkelijk over de notenbalk.
Joyce DiDonato is onnavolgbaar als altijd in de rol van Ippolita, de zus van Antiope. Het is bij mijn weten een sopraanpartij, maar de mezzo kan dat gemakkelijk aan – wat veel zegt over de kwaliteit van haar stem. Geraffineerd en expressief geeft ze haar personage vorm.
Haar ‘zus’ Antiope wordt fel, haast mans neergezet door Vivica Genaux; een enerverende zangers. Hun andere zus, Orizia, is al even sterk bezet met Patrizia Ciofi. Haar vertolking staat als een huis.
Het engelengeluid van Philippe Jaroussky is te horen in de rol van Alceste. Zijn countertenor mist mijns inziens heroïsch karakter, maar is wel van grote schoonheid en technisch onberispelijk.
Topi Lehtipuu zingt een stoere, vorstelijke Telamone, met ook een paar intieme, liefdevolle passages. Romina Basso is (op die vreselijke rollende r na) een geweldige Teseo. Haar donkere, emotionele timbre is een unieke verschijning tussen de vele andere prachtstemmen.
Vivaldi’s Ercole maakt met deze voortreffelijke cast en voortreffelijke reconstructie een glansrijke comeback. Laten we hopen dat operahuizen het signaal zullen oppakken.
Hieronder de trailer:
De auteur
