In de boeken staat La rondine van Puccini aangemerkt als ‘commedia lirica’. Heel veel te lachen valt er echter niet, tijdens een opvoering van het stuk op het Puccini Festival in 2007, onlangs op dvd uitgebracht door Naxos. Maar qua drama zit het wel in orde, wat de productie toch nog een sterke derde akte bezorgt.

Met een mix van Oost-Europeanen en Italianen in de cast werd La rondine (De zwaluw) in 2007 tijdens het 53e Puccini Festival in Torre del Lago drie keer opgevoerd. Naxos zette de productie van regisseur Lorenza Amato en dirigent Alberto Veronesi op dvd.

De voorstelling heeft moeite om in de eerste twee bedrijven tot leven te komen. Hoewel het orkest meeslepend speelt, gaat het er op het toneel te gemoedelijk aan toe. Puccini heeft La rondine nooit bedoeld als spetterende dijenkletser of zo, maar een beetje plezier mogen die eerste twee akten toch wel uitstralen.

Het koppeltje van kamermeisje Lisette en dichter Prunier – dat voor dat plezier moet zorgen – is echter niet komisch genoeg. In hun acteren mist werveling. Daar komt bij dat Lisette (Maya Dashuk) een te volwassen stem heeft om haar meisjesachtige karakter te behouden.

Emanuele Giannino heeft wel een passende tenor als Prunier: een beetje nasaal, aansluitend bij zijn serieuze, melancholieke (en daarom komische) gemoed. Maar ook van hem schiet je niet in de lach, noch krijg je dat glimlachgevoel dat zo prettig is bij komische werken.

Hierdoor komt de voorstelling op één been te staan: het dramatische been. Dat maakt de lichtere twee bedrijven van de opera niet bijster interessant.

Zelfs al lacht hij, dan bengelen de traantjes nog van zijn stembanden

In de derde akte wordt het beter, omdat daar het drama tot een climax komt en de komische perikelen naar de achtergrond schuiven. Wat dat betreft is het duo Magda, de courtisane op zoek naar grote liefde, en Ruggero, de zuiderling die haar verlangen wil bewaarheden, wel goed (lees: dramatisch) gecast.

Fabio Sartori is een over-emotionele Ruggero. Zelfs al lacht hij, dan bengelen de traantjes nog van zijn stembanden. Hij pakt mooi zijn hoge noten, maar mist soms wel klank in zijn stem; dan is het vooral keel dat klinkt. Ook is de forse Italiaan niet bepaald het type dat je verwacht bij een verliefde jongeman…

Svetla Vassileva (Magda) is eveneens geknipt voor het dramatische werk. Ze is dan ook het sterkste in de scène waarin ze haar beschermheer Rambaldo vaarwel zegt en, aan het einde van de opera, in het hartstochtelijke duet met Ruggero. De hoogte trotseert ze ook op fraaie wijze (enkele mistastingen daargelaten). Sommige toptonen pakt ze met fluwelen handschoentjes aan.

Maar een mooie derde akte en een gevoelig einde is een magere oogst voor bijna twee uur opera. Het ballet van een jongen en meisje in ondergoed, die twee zwaluwen moeten voorstellen, kan daar weinig aan veranderen – het is een vrij overbodige toevoeging van regisseur Lorenzo Amato. Tel daarbij op dat de eerste akte verstoord wordt door een te hard opgenomen mezzosopraan (erg irritant) en je kunt de conclusie trekken dat er wel leukere uitvoeringen te verzinnen zijn om kennis te maken met La rondine.