Als Cleopatra zo’n stem had als Natalie Dessay, snap ik wel dat Julius Caesar voor haar zwichtte. De Franse sopraan heeft een album opgenomen met aria’s van de Egyptische koningin. Zo mooi als kristal.

Je hebt van die vrouwen: ware schoonheden. Cleopatra bijvoorbeeld. Althans, de Cleopatra zoals door vele kunstenaars verbeeld. ‘Grotere schoonheid zal nooit worden gezien’, schreef Nicola Haym in het libretto van Händels Giulio Cesare in Egitto.

Je hebt van die stemmen: ware schoonheden. De sopraan van Natalie Dessay bijvoorbeeld. Haar geluid blinkt als kristal en haar strofes strelen als het fijnste zijde langs je oren.

De ene schoonheid is nu in de huid van de andere gekropen, met een – hoe kan het ook anders – beeldschoon resultaat: het nieuwe album van Natalie Dessay. De Franse zingt op dat album de aria’s van Cleopatra uit Giulio Cesare in Egitto, één van de grootste successen die Händel tijdens zijn leven meemaakte.

Cleopatra is een populair figuur onder sopranen, aangezien ze zo’n belangrijke, charismatische rol speelt in de opera. Het feit dat je een complete en interessante cd kunt vullen met haar solo’s zegt eigenlijk al genoeg.

Dessay zingt de aria’s sierlijk en elegant. Haar zang heeft iets vorstelijks. Ze behoudt in alle stukken een zekere kalmte. Bij haar geen grote dramatiek en expressie, maar subtiel uitgedrukte emoties.

Subtiel, maar niet uitdrukkingsloos. Ze vat ‘het gevoel’ uit iedere aria treffend in klanken. Zo hoor je in ‘Piangero la sorte mia’ door haar uitgesmeerde zinnen heen schitterend het zielszuchten van Cleopatra.

Los van dat hoge artistieke niveau is de stem van de Française op zichzelf al een bron van veel luistergenot. Gemakkelijk, flexibel, onberispelijk in de coloraturen, werkelijk altijd rijk van klank en amper te evenaren in de hoogte. Waar de noten ook op de notenbalk staan, ze raakt ze steevast in één keer recht in het hart.

Voor de liefhebber van barokke schoonheid zeker een aanrader.