Kate Royal gaf gisteravond in de Nieuwe Kerk in Den Haag les in de liefde. Niet door theoretische wijsheden, maar door een verhaal. Een liefdesverhaal in 32 liederen van 21 componisten. Knap bedacht, raak gezongen, verrukkelijk begeleid.

Het recital van Royal is beslist anders dan anders. Waar veel zangers hun programma opbouwen uit groepen liederen van drie à vier componisten, vertelt de jonge Britse sopraan één groot verhaal, bestaande uit 32 liederen. Eigenlijk heeft ze een nieuwe liederencyclus ‘gecomponeerd’. Een liefdescyclus, getiteld A lesson in love.

In haar liefdesles vertelt Royal het verhaal van een jonge vrouw en haar eerste ervaringen in de liefde. Het naïeve wachten in het begin, dan die eerste, opgewonden ontmoeting, vervolgens de heerlijkheid van het huwelijk en aan het eind de ontrouw, het verraad, de ontgoocheling.

Royal gebruikt voor haar verhaal maar liefst 21 componisten: Bolcom, Schumann, Wolf, Liszt, Debussy, Schubert, Tosti, Canteloube, Bridge, Strauss, Copland, Beach, Ravel, Fauré, Berg, Duparc, Brahms, Britten, Sibelius, Hahn en Hughes.

Een grote verscheidenheid aan smaken en stijlen, maar de sopraan maakt er zonder moeite een vloeiend, hecht verhaal van. Sterker nog, veel liederen krijgen extra veel lading doordat ze niet op zichzelf staan, maar onderdeel zijn van het grote verhaal van de jonge vrouw. Je ziet er een gezicht bij, wat het meeslepend en dramatisch maakt.

De ‘rol’ van de jonge vrouw is Royal op het lijf geschreven. Haar stem heeft precies de juiste jeugdige, lichte kleur en door haar frasering heen hoor je duidelijk het opgewonden kloppen van een jong vrouwenhart. Zeker in de eerste helft is de polsslag hoog. Royal laat treffend horen hoe verwachtingsvol de vrouw uitkijkt naar de liefde en hoe verrukt ze is als ze die liefde vindt.

In de tweede helft laat de sopraan de sfeer subtiel dramatischer worden. Ze beleeft het hoogtepunt van haar liefde in ‘Extase’ van Duparc, waarin ze in volkomen vrede op de borst van haar geliefde slaapt. Zeer broos en teder gezongen, met een kippenvel bezorgende vibratoloze hoge noot.

Kort na dat bijzondere moment is haar geliefde haar ontrouw. In een intens, aangrijpend lied van Schubert maakt ze dat pijnlijk duidelijk. Steeds heftiger herhaalt ze de bittere waarheid: ‘Du liebst mich nicht’.

In ‘O Waly Waly’ van Britten komt ze tot de kern van het verhaal. ‘Love’s a jewel while it is new, but when it is old, it groweth cold.’ Maar daar blijft het niet bij. Er gloort voorzichtig hoop, zodat de cyclus een ontroerend besluit krijgt in het korte, verstilde ‘Waitin’ van Bolcom, waar de cyclus ook mee begon. Het begint met wachten, het eindigt met wachten.

Af en toe komt Royals zang mij wat verkrampt over en haar hoge noten klinken vaak alsof ze er veel moeite voor moet doen. De vele wonderschone pianissimo-passages wegen daar echter makkelijk tegenop, evenzeer als de bezieling die Royal in de liederen legt.

Ze wordt bovendien verrukkelijk begeleid door Christopher Glynn. Hij creëert prachtige intieme sferen en speelt met vingers die van fluweel lijken te zijn.

A lesson in love is onlangs bij EMI Classics verschenen. Op de cd wordt Royal niet begeleid door Glynn, maar door Malcolm Martineau, die echter niet onderdoet voor zijn collega. Natuurlijk moet je de innemende verschijning van de Britse missen, maar ook zonder beeld is de cyclus zeker aan te raden. Royal heeft wat te vertellen.

Zie voor meer informatie de website van EMI Classics.