Het was een zonderlinge avond, donderdag 7 mei in de Vondelkerk in Amsterdam. Iedere week brengt Opera per Tutti daar andere solisten bij elkaar, maar deze keer stond er werkelijk een kwartet van uitmuntendheid te zingen. Vier vocale diamantjes, ieder op zijn eigen manier schitterend, tezamen briljant.

De solisten vertoonden hun kunsten in een afwisselend programma en in de gemoedelijke, gezellige atmosfeer die Opera per Tutti zo kenmerkt en waardevol maakt. Opera per Tutti geeft iedere donderdagavond een concert met aria’s en andere operafragmenten in de Vondelkerk. Artistiek leidster en mezzosopraan Mylou Mazali praat de stukken op luchtige wijze aan elkaar.

De jonge sopraan Nicole Fiselier betoonde zich de ware prima donna van de avond. Ze waagde zich onder meer aan een lastige Bellini-partij uit I Capuleti e i Montecchi, en deed dat met zoveel verve dat ze iedereen doodstil en overrompeld achterliet.

Fiselier beschikt over een pracht van een stem. Licht van klank, maar vol diepte en met een groot volume. Bovendien gebruikt ze haar instrument – dat door haar onopvallende vibrato extra klankrijk klinkt – met veel expressie en goede timing. Het maakte haar Bellini-solo tot een gevoelig hoogtepunt van de avond.

Zoals dat gaat met diamenten, zitten er hier en daar wel ruwe kanten aan. Zo verloor Fiselier het even van Bellini in een duet en leek haar snelle vibrato in de hoogte soms net een triller. Aan de andere kant: dat laatste maakte haar vertolking van Manon van Massenet weer heel sterk. Ze nam een heel ander karakter aan dan bij Bellini en klonk als, nou ja, als een vlindertje.

In tenor Frank Engel vond Fiselier een gelijkgestemde partner. Gelijkgestemd in de meest letterlijke zin van het woord. Engels lyrische stem had eenzelfde lichtheid als die van Fiselier, waardoor hun duetten goed uitgebalanceerd waren. Solo imponeerde de tenor vooral als Des Grieux in Manon, een rol die hij heel beheerst en verfijnd zong. Wel intoneerde hij zijn (verder prachtige) hoge noten soms iets te laag en zwakte hij qua volume in de hoogte wat af.

Zijn borstkas leek wel een spelonk, met een waanzinnig goede akoestiek

Mylou Mazali liet tussen het praten door nog eens horen hoe knap ze kan zingen. Bijzonder lenig dwarrelde ze door haar partijen, die zeker niet altijd makkelijk waren. Haar bijna fluisterende klanken die na heftige crescendo’s volgden waren daarbij het fraaist. Als het over ruwe kanten gaat, was ze soms misschien te agressief en pakte ze wel heel fors door.

Op een heel andere manier was bariton Wim Stolp een genot om naar te luisteren. De enorme omvang van zijn stem deed – ondanks dat hij al eerder bij Opera per Tutti was – weer verbazen. Zijn borstkas leek wel een spelonk, met een waanzinnig goede akoestiek. Keerzijde daarvan was dat hij soms te veel in forte bleef hangen. Met zo’n gevaarte van een stem is het moeilijk draaien en keren.

Desondanks, en ondanks dat hij veel lichte muziek zingt, zette hij een heel geloofwaardige Macbeth van Verdi neer. In zijn megageluid mengde zich een emotie van een gevallen, eenzame man.

Deze vier heerlijke stemmen mengden en mixten ook nog eens heel goed in de duetten en aan het einde in een kwartet van Gilbert & Sullivan. Samen met de uitstekende pianobegeleiding van Alexander Kouznetsov (veel beter dan sommige andere Opera per Tutti-pianisten) zorgde dat voor de beste voorstelling in de Vondelkerk tot nu toe meegemaakt. Een avond waarop het sterke concept van Opera per Tutti op echt hoog niveau ten uitvoer werd gebracht.

Opera per Tutti is tot en met 11 juni iedere donderdagavond mee te maken in de Vondelkerk in Amsterdam. De concerten beginnen om 20.15 uur. Meer informatie: www.operapertutti.nl.