De nieuwe Billy Budd van het bekende Glyndebourne Festival is bij Opus Arte op dvd verschenen. De debuutproductie van Michael Grandage is uiterst intelligent en aantrekkelijk en de solisten maken stuk voor stuk veel indruk.

In deze nieuwe Billy Budd, vorig jaar juni opgenomen in Glyndebourne, bevinden we ons daadwerkelijk op het krijgsschip, midden op de zee. Ook de tijd van handeling is duidelijk: de achttiende eeuw.

De kostuums zijn zeer natuurgetrouw en alles wat er op de bühne gebeurt, staat ook in het libretto. Het decor is schitterend mooi en laat een verpletterende indruk achter. Hier kan men alleen maar ‘ach’ en ‘och’ roepen.

Maar het is niet alleen de entourage die imponeert. Michael Grandage, die hiermee zijn operadebuut maakt, creëert een sfeer die psychologisch behoorlijk geladen is. De spanning is om te snijden. Ook over zijn personenregie kan ik niet uitgepraat raken. Zo’n intelligente productie maak je tegenwoordig nog zelden mee.

Jacques Imbrailo (Billy) kennen we inmiddels uit Amsterdam, maar hier, mede dankzij de close-ups, maakt hij nog meer indruk.

John Mark Ainsley is onnavolgbaar goed als Vere en Philip Ens overtuigt als de kwade geest Claggart. Ben Johnson is een zeer ontroerende Novice en Jeremy White een meer dan voortreffelijke Dansker.

Voor mij de beste Billy Budd ooit. En ik heb er heel wat gezien. Om met de laatste woorden van Billy te spreken: ‘Michael Grandage: God bless you!’