Laat u niet misleiden door de idyllische, pastelkleurige afbeelding van Glyndebourne op de cover van deze nieuwe Don Giovanni. Bruut en zwart is de productie van Jonathan Kent. En meesterlijk: onophoudelijk sleept de voorstelling je mee. Met Gerald Finley en Luca Pisaroni als voortreffelijke hoofdrolspelers.

Al direct in de beginscène zet Kent de toon: dit wordt geen luchtige, vriendelijke Don Giovanni. De vrouwenverslinder wordt door de Commendatore uitgedaagd nadat hij zijn dochter Donna Anna belaagd heeft, maar de Don pakt zonder aarzelen een baksteen en slaat de oude man dood. Het bloed stroomt van z’n hoofd.

In Kents enscenering bestaat geen enkel misverstand over de meedogenloze kant van Don Giovanni. De donkere decors en duistere belichting versterken dat nog extra, juist ook in contrast met de humor van met name Leporello en de sterk Italiaanse, stijlvolle kostumering. ‘Zwarte komedie’ lijkt me een juiste benaming.

Ook in het vervolg van de opera laat Kent de wrede kant van het verhaal expliciet zichtbaar worden. En dan niet om te choqueren, maar als onderdeel van een sluitende, uiterst overtuigende personenregie. Zijn personages hebben veel diepgang en karakter. Hij vaart verder dan de zoveelste typische Don Giovanni-interpretatie. Veel verder.

Tegen het einde van de opera begint het roterende decor uit elkaar te vallen. De Commendatore klimt, besmeurd door aarde en bloed, uit zijn graf en rekent af met Giovanni. Die komt met een verbluffend special effect aan zijn einde. Een helse finale.

De titelrol wordt meesterlijk vertolkt door Gerald Finley. Hij heeft een zelfverzekerd, overal-lak-aan-hebbend air en interpreteert zijn tekst subliem. Zowel zijn gewetenloosheid als zijn onweerstaanbare charme zijn fantastisch in zijn zang terug te horen. Je hoort dat hij precies weet wat hij zingt, geen woord uitgezonderd. Zo is zijn serenade ‘Deh vieni alla finestra’ van fluweel.

In Luca Pisaroni heeft hij een perfecte Leporello. Ook de Italiaanse bariton – vaak in Amsterdam te zien – wekt iedere lettergreep van zijn partij tot leven. Zijn frasering, timing, accenten, articulatie: alles sluit naadloos bij de tekst aan. Zijn vertolking van ‘Madamina, il catalogo è questo’ vind ik adembenemend.

Finley en Pisaroni maken de show, maar de rest van de cast mag er ook zijn. Kate Royal is niet altijd even duidelijk in haar uitspraak, maar zingt en speelt verder een intense, depressieve Donna Elvira.

Anna Samuil (Donna Anna) heeft een dijk van een stem en geeft een paar van haar solo’s wonderschoon vorm. Ze mist mijns inziens wel wat nuance. Maar in elk geval is ze niet zo’n bleke, zijige Anna, wat ik prijzenswaardig vind.

Deze productie hoort in de hoogste regionen van de Don Giovanni-discografie thuis

Guido Loconsolo’s fraaie, sonore geluid past uitstekend bij Masetto, Brindley Sherratt heeft kracht en legato genoeg voor de rol van Commendatore en William Burden haalt met zijn gepolijste, egale tenor uit de rol van Don Ottavio wat erin zit.

Anna Virlovlansky maakt veel van Zerlina. Onschuldig is ze allerminst. Ze is net als Giovanni een verleidelijk ‘ding’. Heerlijk hoe ze Masetto bespeelt.

Vladimir Jurowski leidt het Orchestra of the Age of Enlightenment op frisse, puntige wijze. Vrijwel geen detail ontsnapt aan zijn aandacht. Ik houd ook van zijn tempi en van zijn lange, gewaagde stiltes. Bovendien verzaakt hij in de finale niet. Met felle accenten en een continu voelende spanning maakt hij er een bloedstollend slot van.

Samen met de nieuwste Opus Arte-uitgave van Don Giovanni (OA1009D) behoort deze Giovanni in mijn ogen thuis in de hoogste regionen van de discografie van Mozarts populaire opera. Voor mensen zoals ik, die maar niet genoeg kunnen krijgen van dit meesterwerk, een verplichte aankoop.