Sopranen zoals Cyndia Sieden zijn er niet veel. Zeventien hoge e’s in het eerste de beste moment dat je op het toneel verschijnt, daar zeg je u tegen. Maar ze deed het wel, en nog bekoorlijk ook tijdens de Nederlandse première van The Tempest van Thomas Adès, vandaag in het Concertgebouw. Terug op aarde, uitpuffend aan de bar, de vraag hoe ze dat toch voor elkaar krijgt.

De rol van de geest Ariel uit het stuk van de Britse componist Thomas Adès vindt Sieden eigenlijk perfect voor haarzelf, vertelt ze in de gezellige drukte van de nazit van de ZaterdagMatinee. Ze is nu eenmaal het type ‘Koningin van de Nacht’. Alleen bij Adès kun je niet aankomen met woest Mozart-gegil, want dan houd je het niet lang uit.

„Ik heb er een speciale techniek voor geoefend, of eigenlijk uitgevonden”, zegt ze. „Ik zing de noten juist heel zacht. Het is als balanceren over een koord.”

Bij de première in 2004 in Covent Garden had ze wel last van enig koudwatervrees. Zeker omdat ze toen ook nog eens over het toneel moest bewegen. „Ik moest de houding aannemen van een soort klok. Nou, met je handen zo in de lucht is het helemaal lastig zingen.”

Wat dat betreft was deze concertante opvoering een stuk comfortabeler. Daardoor kon ze haar functie als hoogwerker extra goed vervullen. Sowieso was het volgens Sieden één van de betere opvoeringen van The Tempest. De hele cast – die Britten die daar aan de bar en in het café van bier zitten te genieten – was in vorm. „Ik denk dat Keenlyside zijn rol nog nooit zo goed gezongen heeft”, zegt ze.

Heerlijk vond ze het ook om de orkestklanken in haar rug te voelen – in tegenstelling tot het gemompel uit de orkestbak dat ze bij de première in Londen gewend was. Daarbij is ze vol lof over dirigent Markus Stenz – die overigens door meerdere zangers op handen gedragen lijkt te worden. Bas Stephen Richardson mompelt dat Stenz vandaag ‘ongelofelijk’ goed was.

Maar om terug te komen op Siedens hoogte: vooral haar lied ‘Five fathoms deep’ was adembenemd tijdens het concert. Het is inmiddels al een beetje een beroemde aria aan het worden. Bij een recital dat Sieden binnenkort gaat geven, staat het ook op het programma, vertelt ze met lacherige huivering op haar gezicht.

Begin 2010 zal ze het in Frankfurt ook weer ten gehore brengen, als het stuk zijn Duitse première beleeft. Maar dat duurt nog even. Eerst vliegt Sieden weer de negen uur terug naar Seattle, waar ze woont. Ongetwijfeld een prettige vlucht, in de wetenchap dat haar partner achter de stuurknuppel zit.