Om met de deur uw mailbox binnen te vallen (wilt u mij het cliché vergeven?): je hebt mooi en mooi. En er bestaat een ‘mooi’ waar eigenlijk niets boven gaat. Hemels. Paradijselijk. Zo iets. Zo ‘iets’ heeft Fritz Wunderlich. EMI Classics heeft een geweldige 7-cd-box van de tenor uitgebracht.

Geboren in september 1930. Gestorven 36 jaar later, september 1966. Zesendertig jaar oud! De omstandigheden? Daar komen we nooit achter. Hij was, samen met zijn beste vriend, de bariton Hermann Prey aan het jagen. Ze hebben gedronken.

Officieel struikelde hij over zijn veters en viel van de trap af. Kan, al zijn de geruchten en de roddels rond zijn dood niet mals. Maar daar gaan we het niet over hebben, want – doet het er eigenlijk nog toe? Eén van de beste tenors ter wereld was, zo maar, op zijn zesendertigste dood.

Wij, de ‘nabestaanden’, mogen ons gelukkig prijzen, want hij heeft behoorlijk wat opnames voor ons nagelaten. Heel veel liederen (zijn ‘Dichterliebe’ is om te huilen zo mooi!), maar ook opera’s. Veel opera’s. Meer dan je zou kunnen vermoeden.

Het eerste wat je opvalt als je naar Wunderlich luistert, is zijn grote natuurlijkheid en totale gebrek aan gekunsteldheid. Zijn dictie is helder maar nergens nadrukkelijk – een euvel waar de meeste liedzangers van zijn generatie zich schuldig aan maakten. Hij weet een perfecte balans tussen woord en muziek te vinden en iedere vorm van maniërisme is hem vreemd.

In menig opzicht blijft hij de ideale vertolker van… van eigenlijk alles. Schubert, Schumann, Mahler… Maar ook Rossini, Tsjakovski en Puccini.

Onlangs heeft EMI een box met zeven cd’s met operahoogtepunten met Wunderlich in de hoofdrol uitgebracht. Allemaal opgenomen eind jaren vijftig, begin zestig. Wel in het Duits, dat wel, maar ga nu niet met een prangende vingers richting de Duitsers zwaaien, want het was toen zowat overal gebruikelijk – ook in Italië, Rusland, Engeland en zelfs in Nederland!

Je moet natuurlijk de knop in je hoofd omdraaien, want ‘Che gelida manina’ heet opeens ‘Wie eiskalt is dies Händchen’ en ‘Un bel di’ is veranderd in ‘Eines tages seh’n wir’.

Ik heb er niet zo veel moeite mee. Zeker niet als het op zo’n hoog niveau gebeurt. Want – het is niet alleen Wunderlich hoor! Hij wordt bijgestaan door (uiteraard!) Hermann Prey, de Catalaanse Pilar Lorengar, Erika Köth en Anneliese Rottenberger – om maar een paar te noemen.

Don Giovanni en Onjegin (voor zijn Don Ottavio gaat je hart smelten en zijn Lenski klinkt alsof de dichter zelf aan het woord is) waren min of meer al bij het grotere publiek bekend. Maar de rest is, zeker voor de jongeren onder ons, volkomen nieuw. Ik ben EMI dan ook meer dan dankbaar voor het openbaren van de enorme schatkisten.

De meest curieuze is wellicht Mignon van Thomas. De opera wordt nog maar zelden uitgevoerd (waarom eigenlijk?) en het is een beetje bizar om er zo kennis mee te maken. Maar ach! Iets is beter dan niets, nietwaar?

Wat mij ook opvalt, is de hoge kwaliteit van zowat alle zangers. Van sommigen had ik nog nooit eerder gehoord. Bijvoorbeeld Karl Kohn als Leporello in Don Giovanni, om er maar één te noemen. Nu zou hij tot de allergrootsten der aarde behoren!

Is er helemaal niets op aan te merken? Ja. Pique Dame. Wunderlich is Herman niet. Al krijg ik een brok in mijn keel van zijn ‘Wenn mir das Glokenschlag’, toch vind ik dat hij hier iets te licht voor is. Ook niet gek genoeg. En Ook zijn Lisa (Melitta Muszely) is voor mij niet echt adequaat.

Peanuts. Ik kan de box met klem aanbevelen. Het is een hommage aan de voorbije tijd die niet meer terugkomt. En: als er zo mooi wordt gezongen dan mag het van mij ook in het Chinees.