De eerste Violetta van Marlis Petersen is er één van de hoogste orde. Haar debuut is nu op dvd te bewonderen. Ze maakt groots drama en roert met haar onberispelijke zang. Helaas is dat het enige om over te juichen in deze gestripte productie van Peter Konwitschny.

Het was niet op het grootste operatoneel denkbaar maar bij de Oper Graz waar Marlis Petersen in januari dit jaar debuteerde als Violetta in La Traviata. Toch hádden het ook prima befaamde planken kunnen zijn, want de vertolking die de Duitse sopraan neerzette, was in alle opzichten voortreffelijk.

De Verdi-partij is zo uitdagend omdat de drie aktes elk op een andere manier hoge eisen stellen aan de sopraan. Petersen trotseert echter ieder bedrijf met glans en zonder zichtbare moeite. Haar stemcontrole is perfect. De felle coloraturen van het eerste bedrijf, de gepassioneerde liefdeslyriek van het tweede bedrijf en de breekbare stervensmelodieën van het slot: ze heeft het allemaal in huis.

Met geweldig gebruik van timing en dynamiek creëert ze puur drama. Echt en diepgaand. Haar fantastische acteerwerk helpt dat nog meer te versterken. Het lijden staat in haar ogen en ze weet je telkens geheel in haar emoties mee te slepen.

Het is in mijn ogen vrijwel volledig aan haar grootse kwaliteiten te danken dat haar Violetta zo aangrijpend voor de dag komt. Niet aan de regie van Peter Konwitschny. Hij heeft er een moderne, abstracte voorstelling van gemaakt. Naast een heleboel theatergordijnen staat er vrijwel niets op het toneel en de personages zijn allemaal in moderne uitgaanskledij gestoken. Een soort ‘smoking-enscenering’, zoals je die zo vaak ziet.

Nu kan zo’n minimale aankleding best werken. Zie de Traviata van Willy Decker bij De Nederlandse Opera. Maar in het geval van Konwitschny werkt het niet. Hij voegt bar weinig toe aan de populaire opera van Verdi. En waar de regisseur verfrissende wegen probeert in te slaan, gaat het mis. Alfredo als een naïeve, nerd-achtige boekenwurm werkt voor mij niet. En de letterlijke introductie van de dochter van Giorgio Germont in de tweede akte pakt mijns inziens niet goed uit.

De rest van de cast is bekwaam, maar je slaat er niet steil van achterover. Giuseppe Varano heeft een mooie, laag getinte tenor, maar klinkt voortdurend vermoeid – zeker als zijn partij de hoogte in gaat. James Rutherford is een goede Giorgio, met een wijds vibrato en een stevig autoritaire toon.

Voor hen zou ik de dvd echter niet aanschaffen. Evenmin voor de poging van Konwitschny nieuw licht op deze klassieker te werpen. Nee, de enige reden die het kijken de moeite waard maakt, is Marlis Petersen. Wat een Violetta.