Hoeveel moord, doodslag, demonen, op wraak zinnende goden en furies kan een mens in de drie laatste donkere maanden van het jaar verwerken? Veel, als het aan de programmeurs van De Nederlandse Opera en de ZaterdagMatinee ligt. De Matinee droeg zaterdag Das Gehege en Salome bij aan het programmageweld.

Al vanaf het begin van het seizoen is het moord en doodslag in Amsterdam. Eerst wordt zowat iedereen aan allerlei goden opgeofferd. Dan komt Elektra met haar bijl zwaaien en nu slaat Orest in de nieuwste opera van Manfred Trojahn – met de hulp van zijn zus, dat wel – met de boormachine om zich heen.

Let op, het is geen waardeoordeel! Ik ben gek op Elektra en de productie bij DNO was meer dan prachtig. Ook de muziek van Manfred Trojahn vond ik goed. Helaas werd zijn opera door de in mijn ogen idiote regie om zeep geholpen.

Vroeger konden we nog troost uit de ZaterdagMatinee putten. Maar dit jaar spreekt ook daar de programmering van één en al narigheid – op de schitterend uitgevoerde Gioconda na.

Op zaterdag 10 december mochten we kennis maken met Das Gehege van Wolfgang Rihm, een soort monodrama uit 2005. Gelukkig duurde het maar drie kwartier, want er was geen lol aan te beleven. Ik vond de muziek verschrikkelijk gedateerd – Schönberg heeft dit honderd jaar geleden al in zijn Erwartung gedaan, maar dan duizend keer beter.

Er was een lichtpuntje: Hellen Kwon. Zij zong ‘de vrouw’ die zo gefascineerd wordt door een adelaar, dat zij hem aan het eind vermorzelt. Een moderne versie van Salome, zegt het programmaboekje. Zou wel. Haar vertolking van de hondsmoeilijke partituur was werkelijk adembenemend en daar neem ik mijn pet voor af.

Na de pauze kregen we Salome. Nu hoort u mij niet echt klagen, want Salome behoort tot mijn lievelingsopera’. Maar om mijzelf te citeren: hoeveel moord, doodslag, demonen, op wraak zinnende goden en furies kan een mens in de drie laatste donkere maanden voor het eind van jaar verwerken?

Stephan Rügamer was een prachtige, gloedvolle Narraboth. Met zijn stem maakte hij zijn fascinatie voor Salome meer dan duidelijk.

Susan Bullock was een fatsoenlijke Salome, maar niet meer dan dat. Haar stem miste het Lolita-achtige van een vroegrijp meisje, een meisje dat ook nog eens om hulp smeekt die zij niet krijgt. Natuurlijk niet, want alle hulpverleners hebben alleen de mond vol met woorden. Werkelijk helpen doen zij niet.

Net zo min als dirigenten die zo van zichzelf en van hun eigen geluid houden dat ze niet eens meer aan de zangers denken. Ziehier meteen mijn kritiek op Edo de Waart. Het orkest speelde zonder meer prachtig, maar zo waanzinnig hard dat de plafonds van het Concertgebouw er zelfs van trilden. Kom er als zanger maar eens bovenuit!

Toch lukte het Michael Volle (Jochanaan) wonderwel goed. Wat een persoonlijkheid, wat een geluid en wat een voordracht. Daar word je inderdaad verliefd op.

Ook Roman Sadnik (Herodes) was buitengewoon goed. Ook van hem kon ik mijn ogen (en oren!) niet afhouden.

Maar nu is het genoeg. Laat de operaheldinnen maar lekker sterven, hoort erbij, maar mag het, alsjeblieft, tbc zijn? Ik snak naar La bohèrme! En waar blijft het vergeten belcanto?

Het zit er helaas niet meer in. Het is over. Snik.