Nina Stemme als Leonora en Carlos Álvarez als Carlo: ter wille van hen kun je wel wat kul verdragen. Glorieus zijn hun vertolkingen in een magere productie van La forza del destino van de Wiener Staatsoper, recent op dvd uitgebracht.

Verdi’s La forza del destino heeft, als je het mij vraagt, een nogal lachwekkende plot. Een held laat zijn pistool vallen, waardoor hij de pa van zijn geliefde vermoordt. Hij slaat op de vlucht en raakt onbewust bevriend met de op wraak beluste broer van zijn geliefde. De broer ontdekt de identiteit van zijn vriend, probeert hem te vermoorden, maar de held ontvlucht hem en sluit zich aan bij een klooster.

In het klooster treft hij – hoe toevallig – zijn geliefde weer aan, die daar als kluizenaarster leeft. Maar de broer gooit roet in het eten door op te komen dagen, een duel aan te gaan met de held en bij het uitblazen van zijn laatste adem zijn zus dood te schieten.

Het is merkwaardig, om niet te zeggen ongeloofwaardig. Toch zit er een hoop dramatisch kruit in Verdi’s werk besloten. En prachtige muziek. Regisseur David Pountney weet dat naar mijn mening echter niet afdoende te benutten in zijn productie voor de Wiener Staatsoper uit 2008.

Pountney heeft een surrealistische enscenering gemaakt, met een kale decorering en akelig licht. Sommige scènes komen op mij behoorlijk gechoreografeerd en gekunsteld over, en zijn bovendien volop gedecoreerd met symbolen. Neem de tweede akte, waar je zit te kijken naar een houterige parade van ‘cowboys’ en ‘cowgirls’, bepleisterd met kruisjes. Ziet iemand het verband met Verdi’s opera?

Sommige andere scènes laten het drama wel fraai en intiem voor de dag komen, maar over het geheel genomen vind ik dat er geen echt verhaal tot stand komt. Ik mis samenhang, duidelijke personages en een duidelijke ontwikkeling. Er is veel duiding, weinig verhaal. Misschien was dat Pountney’s bedoeling ook niet. Maar bij mij slaat het in elk geval niet aan.

De cast is een heel ander verhaal. Nina Stemme als Leonora voorop. Al bij haar entree in de eerste minuten van de opera sta ik verbluft. Ze zingt zo delicaat en zuiver – en dat met zo’n groot formaat stem. En naarmate de opera vordert, verandert dat niet. Ze wordt alleen maar intenser, ook in haar mimiek. Je oren kunnen haar ‘Pace! Pace, mio Dio!’ in de slotakte haast niet geloven. Hemels.

Sterk vind ik ook Carlos Álvarez als Leonora’s broer Carlo. Alleen voor zijn stem zou ik al luisteren. Stoer, mannelijk en erg krachtig. Het boezemt ontzag in en geeft zijn personage een enorme power.

Stemme en Álvarez springen eruit, maar de andere rollen zijn ook bepaald niet slecht bezet. Salvatore Licitra zingt een verbeten Alvaro. Hier en daar wat geforceerd en tegen de toon aan, maar in emotie overvloedig en met een aantal imponerende hoge noten.

Nadia Krasteva zingt met donkere, uitdagende stem Preziosilla – hier nogal een del. Jammer dat haar ‘Rataplan, rataplan, rataplan’ nergens naar klinkt. Alastair Miles vertolkt stevig en stabiel zowel Leonora’s vader als Padre Guardiano en Tiziano Bracci is een verrassend goede Fra Melitone.

Het koor komt door de regie nogal onbeholpen voor de dag, maar zingt wel prachtig. En het orkest zet onder leiding van Zubin Mehta een uitstekende muzikale interpretatie neer.

Muzikale klasse is er dus genoeg. Of u Pountney op de koop toe wil nemen, moet u zelf maar beslissen.