De Nationale Reisopera begint het nieuwe jaar ‘op safe’ met een tweede reprise van La Traviata. Op Monique Wagemakers’ sobere productie van de klassieker is weinig af te dingen. Net als dat er weinig is om zeer enthousiast van te worden. ‘Gewoon’ een prima voorstelling.

Als er één opera niet van de bühne te slaan is, dan is het La Traviata van Giuseppe Verdi wel. De productie van de Nationale Reisopera is bij mijn weten de vierde Traviata die we in drie jaar tijd bewonderen kunnen. En dan zijn er in diezelfde periode ook nog eens een handvol cd- en dvd-opnamen van het werk verschenen.

Toch doet de opera het iedere keer weer goed. Ook bij de Reisopera-première in Enschede afgelopen zaterdag was het applaus weer gul en pinkte menig vrouwelijk bezoeker een traantje weg toen Violetta haar laatste noot uitblies. Een succes dus.

Zelf vond ik het, met al die Traviata’s van de afgelopen seizoenen in mijn maag, wat lastiger om de productie met enthousiasme te verteren. De vocale en theatrale kwaliteit was goed, dat zeker. Maar niet zo uitzonderlijk om in het gelid van Traviata’s te verrassen.

Monique Wagemakers verhaalde in haar regie (daterend uit 2003) rechttoe rechtaan de beklagenswaardige geschiedenis van de courtisane Violetta. Met een rij grote spiegels als decor, enkele eenvoudige attributen en sober, donker licht creëerde ze de benodigde entourage voor het verhaal. Chique van uitstraling, depressief van sfeer.

Een keurige achtergrond waartegen de personages het verhaal uit konden spelen. Jammer genoeg bleef de personenregie vaak hangen in nogal statisch spel. Met name de lange dialoog tussen Violetta en papa Germont in de tweede akte kon mijns inziens meer regie gebruiken.

De Bulgaarse Petya Ivanova debuteerde bij de Reisopera als Violetta. Ze zong onberispelijk. Iedere frase bracht ze met grote zorgvuldigheid en er was geen speld tussen haar coloraturen te krijgen. Een geruststelling voor haar Lucia di Lammermoor, in mei bij de Reisopera te zien.

Toch deed ze me weinig. Allereerst omdat haar opvallend kleine postuur een niet veel grotere stem herbergde. Ze kwam op mij over als een lichtgewicht in een rol voor minstens middengewichten. Daarnaast vond ik haar interpretatie vrij koel. Technisch mocht het dan uitmuntend zijn, qua expressie bleef ze egaal.

Peter Auty zette een knappe Alfredo neer. Extravert en vol passie, gezongen met aangename, hoewel ver achter in de keel liggende stem. Zijn vader Giorgio werd eveneens sterk vertolkt door Roland Wood. Hij gaf zijn personage vooral een harde, gevoelloze uitstraling, mooi verklankt met zijn sterke, ruw gerande stem.

Met Karin Strobos was de kleine rol van Flora luxe bezet, als je in ogenschouw neemt met hoeveel succes de mezzo de afgelopen tijd hoofdrollen bij Opera Zuid en De Nederlandse Opera heeft vertolkt. Haar optreden was dan ook excellent.

Robbert van Steijn leidde het Noord Nederlands Orkest in een interessante interpretatie van Verdi’s partituur. Hij koos voor krachtige tempi. Soms was het resultaat te gehaast (het ‘Sempre libera’ werd tegen het einde nogal afgeraffeld), maar vaak genoeg ook zorgde het voor fraaie passages. De koorscènes klonken bijvoorbeeld heel fris, uitstekend gezongen door het Reisopera-koor.

Bent u in voor een klassieker pur sang, dan moet u zeker gaan.

La Traviata is nog tot en met 24 februari in Nederland te zien. Zie voor meer informatie de website van de Nationale Reisopera.