In november 2011 bereikte ons het trieste nieuws van de dood van Montserrat Figueras, een diva die met geen ander vergeleken kon en kan worden. Zij stofte een onbekend en vergeten repertoire voor ons af en schonk het ons als de mooiste cadeaus ooit. Haar laatste: Mare Nostrum.

Zelfs met de benaming ‘Callas van de oude muziek’ doe je Figueras tekort. Met haar zeer herkenbare, warme stem, haar voordracht en haar inleving heeft zij onze huizen en harten met ontelbare schatten uit het verleden verblijd en verrijkt, en de folklore van zijn ‘soepjurken’ ontdaan.

Haar allerlaatste project was een tweetal SACD’s met de allermooiste muziek die de landen rond de Middellandse Zee ons te bieden hebben. Van Armenië en Turkije tot Israël en Marokko. En alles wat je onderweg nog meer tegenkomt. Zoals gewoonlijk maakte ze het album samen met haar man – de gambist en dirigent Jordi Savall – en hun eigen ensemble, dat wel eens van naam wisselde, maar nu Hesperion XXI heet.

De twee schijfjes zijn in een prachtig boekwerk verpakt, met veel illustraties en teksten in verschillende talen. Minstens zo mooi als de muziek zelf, die verhaalt van de eeuwenlange wisselwerking tussen christenen, joden en moslims.

Eigenlijk was het een perfect cadeau voor onder de kerstboom of voor de Chanoeka geweest, maar ook zonder reden kunt u het aan uw dierbaren schenken. Of uzelf verblijden. Eén van de mooiste uitgaven van het afgelopen jaar.