Ariodante ook zonder DiDonato formidabel
Zo rijk als Händels partituur van Ariodante is, zo arm is de plot. Een lange zit kon gisteravond in het Concertgebouw dan ook niet vermeden worden. Maar dat deerde niet: de muzikale invulling van Il Complesso Barocco en het sextet van solisten was ronduit formidabel. Händel op z’n best.
Het nieuws dat de aanloop naar deze concertante uitvoering van Händels Ariodante tekende, was de afzegging van Joyce DiDonato, de mezzo die de titelrol zou vertolken. Voor zo’n ster met wereldfaam kun je haast geen gelijkwaardige remplaçant vinden. Een wetenschap die de motivatie om te gaan behoorlijk bekoelde. Althans, bij mij wel.
Achteraf moet ik erkennen dat ik me drukmaakte om niks. Hoe hoog ik DiDonato’s unieke talent ook heb zitten en hoe zuur haar afwezigheid ook was: met Sarah Connolly had Il Complesso Barocco een meer dan uitstekende vervangster opgetrommeld. In de coloraturen niet zo ‘stunning’ als haar Amerikaanse collega, maar in haar interpretatie alleszins overtuigend.
Connolly stond met haar vijf medesolisten en het klein bezette ensemble onder Alan Curtis voor de veeleisende opgaaf om chocola te maken van Ariodante. Want om eerlijk te zijn: heel veel meer dan gebakken lucht omhelst het verhaal niet. Toen na anderhalf uur de pauze aanving, was er amper iets gebeurd. Polinesso had Ariodante wijsgemaakt dat zijn aanstaande, Ginevra, hem ontrouw was, waarna de titelheld wegvluchtte.
De traagheid zal wel te danken zijn aan de heersende conventies in het Convent Garden van 1735, voor het gemak samen te vatten als ‘ariadrift’. Het is alsof er bij ieder trefwoord in het libretto een aria van Händel verwacht werd. Soms staat het spel al na een flard van een recitatief stil voor een volgend fragment statische ariapoëzie.
Zo’n theatrale slakkengang staat mij tegen. Toch kan ik niet ontkennen dat Händel er magnifieke muziek bij heeft geschreven. En gewapend met die notenrijkdom konden de musici er gisteravond een uiterst smakelijke avond van maken.
Connolly fraseerde kunstig haar zinnen en liet een warm maar droef mezzotimbre horen. Een eerlijk geluid, dat zonder poespas tot diepe emoties door wist te dringen. In haar lamerende ‘Scherza infida’ in de derde akte wist ze volledig de aandacht van het publiek te vangen.
Indrukwekkend was ook haar geliefde Ginevra, gezongen door Karina Gauvin. Met name in haar hoogdramatische solo’s in de tweede en derde akte kwam de sopraan tot bloei. Daar zinderde het leed in de grootst mogelijke schoonheid door haar stem.
Hun tegenstrever Polinesso was een rol van Marie-Nicole Lemieux. Ze was zeker de smaakmaker van de avond, maar dat zat hem mijns inziens vooral in haar hyperlevendige uitstraling, haar expressieve lichaamstaal en de diverse malen dat ze woest haar partituur dichtsloeg aan het einde van haar aria en boers terugbeende naar haar zitje. Ook vocaal had ze wat in huis, maar ik vond haar te veel chargeren. Soms verbeet ze haast haar noten.
Sabina Puertolas vond ik een sublieme cast voor de rol van de dienster Dalinda. Eindelijk een licht sopraangeluid tot wél tot het einde van de zaal draagt. Ze resoneerde rijk in de rondte en was haar partij in alle opzichten meester.
Het aandeel mannelijke zang was beperkt, maar niet minder krachtig. Tenor Nicholas Phan zong een gepolijste Lurcanio en Matthew Brook zette een schitterende Re di Scozia neer. Vol gevoel, rijk aan klank en gesteund door een enorme adem.
Drijvend achter het solistische werk was het dynamische, haast organische Il Complesso Barocco. Het ensemble leefde onder Curtis als het ware mee met de solisten en deed dat met uiterst geraffineerd en subtiel spel.
Petje af voor de musici. En petje af voor de solisten. Ondanks het onbeweegbare verhaal maakten zij het waard om voor iedere minuut van de drieëneenhalf uur te gaan.
Ariodante wordt woensdag 7 maart opgevoerd in De Doelen in Rotterdam en is op 13 maart te zien in Muziekgebouw Eindhoven.
De auteur
11Reacties
Vol verwachting kijk ik uit naar mijn voorstelling vanavond in Rotterdam!
Inderdaad was het gisterenavond een schitterende uitvoering. Ik kan mij helemaal vinden in de recensie. Sarah Connolly subliem. De goede harmonie tussen solisten en orkest kwam duidelijk naar voren en dat maakte het een ‘feestje’ van Haendel’s barok muziek.
Ik heb genoten van elke minuut van de uitvoering in Amsterdam. Een uitvoering op topnivo waarin alles klopte. Connolly is een nobele Ariodante. Mensen in de buurt van Rotterdam en Eindhoven die nog geen kaarten hebben raad ik aan zich naar de kassa te spoeden!
Ik sluit me bij jullie aan. Het was een GEWELDIGE avond! Inderdaad geen boeiend verhaal, maar de musici maken er een prachtige avond van.
Net terug uit de Doelen. Een waar feest! Hulde aan alle solisten en Il Complesso Barocco. En aan Handel!
(ik zou bijna denken dat het zo geslaagd juist OMDAT DiDonato er niet was…(grapje)
Hahaah, hoewel Connolly het super deed, had ik toch liever Didonato gezien/gehoord.
Wat een heerlijke avond gisteren in De Doelen. Met veel verwachting gingen we er naartoe en het is allemaal uitgekomen. Ik herken me geheel in de recensie van Jordy Kooiman.
Natuurlijk was ik teleurgesteld door het afzeggen van Joyce DiDonato, maar Sarah Connolly was prachtig. En wat een bas die Matthew Brook! Een onvergetelijke avond.
Ook ik sluit mij aan bij het commentaar van Jordi Kooiman. Van begin tot het eind enorm genoten. Zeker Sarah Connolly voldeed als goede vervanger van Joyce Didonato. Emoties kwamen los bij de aria ‘Scherza infida’, ( wat ik al menig keer heb gehoord, gezongen door Cecilia Bartoli, mooier kan eigenlijk niet!), maar ook dit keer was het erg mooi, alhoewel de fagot hierbij iets teveel overstemde. Verder was er vooral het applaus al tussentijds enorm voor Polinesso gezongen door Marie-Nicole Lemieux.Zij trok inderdaad al de aandacht door haar zeer levendige lichaamstaal en haar expressie. Als toegift kwamen nogmaals de 6 solisten met Sa trionfar ognor virtute. Na afloop was er een signeersessie met de 6 solisten en de bescheiden dirigent. Al met al een zeer geslaagde avond!
Gisteravond met een Radio4-collega naar Eindhoven geweest. Verbijsterend: de zaal was lang niet vol. Onbegrijpelijk, met zo’n top-avond. Al vond ik de door mij zeer bewonderde Lemieux lichtelijk teleurstellend door haar over-the-top-performance. Jordi Kooiman formuleert het treffend: ze verbeet haast haar noten. Maar gisteravond sloeg ze niet één keer woest haar partituur dicht: ze zong de hele avond alles uit haar hoofd!
De angst om iemand anders te horen dan Anne Sophie van Otter was ongegrond. Het is veelal dat de uitvoering die je het beste kent de maatstaf wordt. dat geldt even goed voor Marc Minkovsky. Sarah Connolly was subliem. Ik heb haar toegevoegd aan het lijstje favorieten. Luister ook eens naar haar in Purcells “when I was laid”. Fenomenaal. Jammer dat Ariodante zou weinig wordt uitgevoerd. Wel aanleiding om met enige regelmaat flink te moeten reizen in Europa.