CD-recensiesFeatured

Als Alagna zingt, schijnt de zon

Na in 2010 onder de Siciliaanse zon een weergaloze cd te hebben opgenomen, zoekt tenor Roberto Alagna nu de warmte van Latijns-Amerika op met Pasión. Wederom een schot in de roos. Het is simpelweg een klimaat waar zijn stem meer dan voortreffelijk in gedijd.

Met The Sicilian vond Roberto Alagna in 2010 een perfecte match tussen stem en repertoire. Zijn tenor, welhaast letterlijk gedoopt in het Siciliaanse volksrepertoire, klonk comfortabel en oprecht als nooit tevoren. Met alle respect voor zijn geweldige prestaties in de operahuizen: dit was de échte Alagna.

Na die cd volgde een eerbetoon aan de Baskische zanger Luis Mariano en ik ben erg blij dat Alagna ook voor zijn nieuwe album bij Deutsche Grammophon onder de zuidelijke zon is blijven staan. Samen met pianist, arrangeur en muzikaal leider Yvan Cassar maakte hij de overtocht naar Zuid-Amerika, om zijn hart te geven aan Argentijnse, Mexicaanse en Cubaanse liederen.

Net als bij The Sicilian druipt de ‘couleur locale’ van de cd. Het is alsof je hem zo ziet staan, Alagna, op een broeierig, stoffig pleintje, de zon zwetend op zijn gezicht, de muzikanten om hem heen, de strakblauwe lucht als zijn toehoorder. Want dit smaakt allerminst als een show met groot publiek, dit album is een product van passie. Pasión. Het is te horen.

Het unieke, emotionele, warmbloedige timbre van Alagna’s stem is geheel thuis in deze omgeving, ook al is het wat verder van huis. Zijn Mexicaanse collega Rolando Villazón zong een paar dezelfde liederen op zijn album México, maar Alagna komt verfijnder in stijl en subtieler in expressie over. Waar bij Villazón de emoties rondgieren, komen ze bij Alagna traan voor traan. Of lach voor lach. Hij raakt de liederen in hun hart. Met een verrukkelijke touché.

De heerlijke Latino-kleuren op het album komen voor een groot deel ook voor rekening van de fantatische musici onder leiding van Cassar en hun streven om alle liederen zo getrouw mogelijk aan de oorspronkelijke stijl uit te voeren (het lijkt wel barok). Hun bewegelijke, aanstekelijke spel doet je haast naar het reisbureau rennen om een tripje naar het zonnige zuiden te boeken.

Mijn advies: kopen!

Hieronder de trailer:

Vorig artikel

Lehnhoffs Salome nagelt je aan de grond

Volgend artikel

DNO brengt Rossini's Il turco in Italia

De auteur

Jordi Kooiman

Jordi Kooiman

Jordi Kooiman is journalist en muziekliefhebber. Hij richtte in januari 2009 Place de l'Opera op en leidt sindsdien het magazine.