Zaterdag is Natalie Dessay in bioscopen over de hele wereld te zien als Violetta in La Travatia. Vorig jaar zomer maakte ze al haar Europese debuut in de Verdi-rol, tijdens het Festival d’Aix-en-Provence. Een knappe vertolking, onlangs bij Virgin Classics op dvd uitgebracht.

De Traviata van het Festival d’Aix-en-Provence 2011 bewijst – net als de Traviata die de Metropolitan Opera zaterdag per satelliet de wereld rondstuurt – dat deze opera maar heel weinig decorering nodig heeft om te kunnen overtuigen. Verdi heeft het drama zo persoonlijk vormgegeven dat een goede hoofdpersonenregie eigenlijk het hele karwei klaart.

Bij regisseur Jean-François Sivadier is die personenregie dik in orde, ook met dank aan het acteertalent van de cast. Hij speelt de onderlinge relaties – met alle passie, liefde, vertwijfeling, wrijving en conflicten – prima uit.

Op de verder eenvoudige set is het soms wat rommelig en niet alle handelingen lijken me even veelzeggend, maar de basis staat als een huis: een tragisch, ontroerend drama tussen twee geliefden.

Natalie Dessay zet met Violetta een nieuwe stap in haar carrière, na alle coloratuurrollen zat te zijn geworden. Of het een juiste stap is? In de coloraturen en hoogte van de Verdi-partij is ze uiteraard onberispelijk, maar in de meer dramatische passages vind ik haar toch wat licht en klein. Aan de andere kant: het maakt haar Violetta wel heel kwetsbaar. Bovendien heft haar theatrale hoogbegaafdheid het gebrek aan stamina volledig op.

Dessay is simpelweg een sublieme actrice. Haar vertwijfeling bij de liefdesverklaringen van Alfredo in de eerste akte, de impact die het bezoek van pa Germont op haar maakt, haar sterfbed: ze speelt het op een manier die zeer weinig zangeressen haar nadoen. Vooral de slotscène is hartverscheurend. Zo’n klein hoopje gebroken mens: dat kan je niet koud laten.

Het Zuid-Franse festival heeft een prima cast om Dessay opgesteld. Charles Castronovo heeft precies de elegantie en puurheid in zijn stem die Alfredo nodig heeft. Hij geeft een prachtige vertolking. Ludovic Tézier vind ik persoonlijk wat stijf en weinig autoritair als Giorgio Germont, maar vocaal is hij zijn partij absoluut meester.

Er geslaagd vind ik de orkestrale interpretatie van Louis Langrée, die aan het hoofd van het London Symphony Orchestra staat. Met sterk constrasterende tempi en veel transparatie brengt hij Verdi’s muziek fris en levend voor het voetlicht. Toch knap bij zo’n uitgekauwde opera.

Hoewel er vocaal betere Violetta’s te vinden zijn in de massieve discografie van La Traviata, is Dessays versie zeker de moeite van het bekijken waard. Dus mocht u zaterdag in de bioscoop zitten en overtuigd worden, schroom dan niet deze dvd aan te schaffen.