Met een titelzangeres uit vorm, een mixer met een offday, een matig orkest en een niet zo bioscoopvriendelijke bezetting en regie beëindigde de Metropolitan Opera zaterdagavond zijn cinemaseizoen in mineur. Een anticlimax van een verder voortreffelijk seizoen.

De Metropolitan Opera besloot met de moderne Traviata-enscenering van Willy Decker zijn bioscoopseizoen te besluiten. Niet helemaal een gelukkige keuze. De productie was in 2009 in Amsterdam te zien en toen was ik er diep van onder de indruk. Op het witte doek bood Deckers psychologische benadering echter minder vertier.

Zijn regie staat of valt met ijzersterk acteerwerk, helemaal als je het door een cameralens bekijkt. De cast en het koor konden niet aan die standaard voldoen. Ook omdat de bezetting weinig geloofwaardig oogde: een oude Violetta (Natalie Dessay, bijna 47 jaar) en een Giorgio Germont (Dmitri Hvorostovsky) en Alfredo Germont (Matthew Polenzani) die er eerder uitzagen als broers dan als vader en zoon.

Dat was echter niet wat de voorstelling mijns inziens in het water liet vallen. Veel storender was bijvoorbeeld de merkwaardige keuzes die achter het mengpaneel genomen werden. Dessay leek driedubbel zo hard versterkt te worden als de rest van de zangers, terwijl het orkest soms amper hoorbaar was.

Nu moet ik zeggen dat het orkest sowieso een weinig sterke indruk maakte onder leiding van Fabio Luisi, de maestro die een week eerder nog zo mooi Manon leidde. Hij zwakte het tempo in diverse passages zo af dat de opera haast stil kwam te staan en zodra Dessay zong, kroop hij helemaal in zijn schulp.

De teleurstelling van de avond was echter Natalie Dessay zelf. Een paar dagen eerder had de sopraan nog een voorstelling afgezegd vanwege ziekte, en kennelijk was ze daar nog niet van genezen. Of wellicht is het einde van haar zangcarrière in zicht, na enkele jaren geleden al eens stemproblemen en -operaties te hebben ondergaan. Maar daar wil ik niet over speculeren.

Ze klonk in elk geval bij iedere noot alsof ze hem op haar laatste adem zong. Het was een wonder – in mijn ogen – dat ze het einde van de voorstelling haalde. Ze miste diverse hoge noten en zong vele frases op een gebroken manier. Bovendien kon ze qua muzikaliteit en frasering amper wat tot stand brengen.

Het was pijnlijk en ook vermoeiend om haar zo te zien zwoegen en lijden. Begrijp me goed: ik heb grenzeloos respect voor de fenomenale artieste die Dessay is, maar dit keer had ze er beter aan gedaan om in haar hotelkamer te blijven en uit te zieken.

Polenzani zong sterk, met verfijnde, egale tenorklanken. En ook Hvorostovsky gaf prima acte de présence, al vond ik hem wat onevenwichtig en kreeg ik niet het idee dat hij zich echt in deze rol thuisvoelde.

Al met al een afknapper na een seizoen lang verwend te zijn geweest met fantastische live-uitzendingen. Laat het u echter niet weerhouden uit te zien naar het volgende seizoen, wanneer er weer twaalf toptitels op het programma staan. Of ga genieten van de encores van het huidige seizoen die her en der nog te zien zijn. Zo vertoont CineMec in Ede in de maand juni nogmaals alle uitzendingen van dit seizoen.