Het gebeurt niet vaak, maar in Salzburg werd in 2011 de volledige partituur van Die Frau ohne Schatten uitgevoerd. Christian Thielemann gaf geweldig leiding en Evelyn Herlitzius schitterde als Färberin. Jammer van Christof Loy’s regie.

Er wordt gezegd dat De vrouw zonder schaduw een soort ‘remake’ van De Toverfluit is. Daar zit wat in, want ook in dit moralistische sprookje worden de hoofdpersonen aan de verschrikkelijkste beproevingen onderworpen, die, mits goed doorstaan, een (beter) mens van je maken.

Je kan er ook een ‘Pelléas-achtige’ symboliek in ontdekken en ook Das Rheingold en Siegfried zijn niet echt ver weg. Maar, simpel gezegd, is deze opera voornamelijk een soort apotheose van een met veel kinderen verrijkt huwelijksleven.

Die Frau ohne Schatten geldt als de moeilijkst te bezetten opera van Richard Strauss – één van de redenen waarom hij vaak wordt gecoupeerd. Niet in Salzburg. In 2011 werd daar iedere noot van de partituur gespeeld. Gelukkig maar, want maestro Thielemann wist de opera naar het zoveelste hoogtepunt in zijn discografie te leiden.

Iets wat niet gezegd kan worden over de regie van Christof Loy. Die is volstrekt belachelijk. We zitten in de operarepetitie in de beroemde Sophiazaal van Wenen, waar de eerste opname van FROSCH, zoals de opera in de wandelgangen wordt genoemd, plaats zou hebben gevonden (wat ook niet eens waar is). Ik kom er niet uit. Te verwarrend.

Stephen Gould is een zeer zwakke Keizer, maar Michaela Schuster maakt veel goed als de vileine Amme. Ook Anne Schwanewilms is zonder meer prachtig. Haar Keizerin is niet alleen maar mooi, maar ook zeer ontroerend.

Iedereen die haar in die rol in Amsterdam heeft meegemaakt, weet het al, maar Evelyn Herlitzius is een zeer indrukwekkende Färberin. Overtuigend dramatisch, stemvast en zuiver. Chapeau!