Schotser kun je het niet krijgen. De nieuwe Lucia di Lammermoor van de Nationale Reisopera is letterlijk in kilt gestoken. Visueel een knap staaltje werk. Helaas gaat de Schotse ruit niet gepaard met theatrale en vocale diepgang.

Na La Traviata en Le nozze di Figaro sluit de Nationale Reisopera met nog een klassieker uit het operarepertoire zijn seizoen af: Lucia di Lammermoor van Gaetano Donizetti. Een klassieker die een opvallend klassieke aankleding krijgt van regisseur Wim Trompert, in zijn tweede Donizetti-enscenering voor de Reisopera.

Het verhaal van Lucia speelt zich af in Schotland. Dat betekent dat regisseurs doorgaans iedere associatie met Schotland proberen te vermijden. Zo niet Trompert. De met elkaar strijdende clans geeft hij ieder hun eigen ruit, wat niet alleen een op en top Schotse atmosfeer creëert, maar ook doeltreffend de conflicterende groepen articuleert.

Het drama speelt zich af tegen een fraai, dramatisch decor van John Otto, dat door videoprojecties van Thomas Bergmann en Willem Bramsche extra veel diepte krijgt. Met name de ruige zee in de eerste scène voegt veel grauwe spanning toe.

Het is een perfect ‘kader’ voor een meeslepende voorstelling. Maar zover komt het jammer genoeg niet. De personages krijgen daarvoor te weinig een eigen smoel. Hun spel vind ik te stijf en te statisch, waardoor ze op afstand blijven en het lastig is je in hun leed in te voelen. Waar de vormgeving een topproductie-in-de-dop is, blijft de dramatische uitwerking achter.

De muzikale invulling wisselt in niveau. Erg goed vind ik Peter Auty als Edgardo. Als zijn tenor in de hoogte net zo’n focus had gehad als in zijn andere registers, was zijn optreden helemaal top geweest, maar ook nu zinderen zijn hoge noten van drama en ademt zijn zang volop emotie. Zijn ‘Tombe degli avi miei’ in de laatste akte is zelfs indrukwekkender dan de waanzinscène van Lucia.

Lucia wordt vertolkt door Petya Ivanova. Technisch kan de Bulgaarse sopraan de partij makkelijk aan, maar als het om kleur, dynamiek en frasering gaat, gaat ze vrij stug door de avond. In de waanzinscène lukt het haar meer nuance in haar zang aan te brengen, wat direct een groot verschil maakt. Jammer dat ze die grote scène met één van haar – excusez le mot – mekkerende hoge noten afsluit.

De rol van Enrico, de broer van Lucia, krijgt met Roland Wood een prima cast. Zijn zang mag dan wat eenkleurig zijn, over de lading van de woorden die hij zingt, kan geen enkel misverstand bestaan. Daarvoor siddert er drama in overvloed door zijn stem. Zuiver vocaal bekeken stunt hij bovendien met geweldige hoge noten.

De kleinere rollen als die van Raimondo (groots en warm gezongen door de Finse bas Mika Kares) en Alisa (een volumineuze Rea Claudia Kost) zijn uitstekend bezet. Verder gaat Het Gelders Orkest onder Antonino Fogliani zeer vlot door de avond. Soms wat te licht naar mijn smaak (haast fanfare-vrolijk), maar op de doorslaggevende momenten met passende ernst en zwaarte.

Deze Lucia haalt niet het onderste uit de kan, maar kan zeker bekoren. Een goede afsluiter van een goed Reisopera-seizoen. Hopelijk volgen er nog velen.

Lucia di Lammermoor wordt tot en met 1 juli nog twaalf keer opgevoerd. Zie voor meer informatie de website van de Nationale Reisopera.