Ik kan me vergissen, maar ik heb de indruk dat er steeds meer operarepertoire van Antonio Vivaldi op cd wordt vastgelegd. De nieuwste aanwinst in de discografie: een solo-cd van sopraan Roberto Invernizzi. Niet spectaculair of verrassend, wel prettig en intiem. Een lekker luisterbaar album.

Nathalie Stutzman bracht niet lang geleden een soloalbum uit dat aan het repertoire van Vivaldi gewijd was. EMI Classics reconstrueerde en registreerde Ercole sul Termodonte en de ZaterdagMatinee bracht de afgelopen seizoenen flink wat Vivaldi (ook opera’s) op de radio.

De nieuwe cd van Roberto Invernizzi – al sinds haar kindertijd fan van oude muziek – past mooi in die trend. Net als voor een eerder album bij het label Glossa werkt de sopraan weer samen met Fabio Bonizzoni en zijn ensemble La Risonanza. Een kleine formatie van veertien musici (Bonizzoni incluis).

Het album telt veertien aria’s uit negen opera’s van Vivaldi. Bekendere werken als Griselda en Ercole sul Termodonte, maar ook veel onbekends. In elk geval voor mij. Titels als Tito Manlio, Dorilla in Tempe en Ottone in villa doen bij mij geen belletje rinkelen.

Zangeres en ensemble matchen goed. Invernizzi heeft een heldere stem en ze komt oprecht en sympathiek over, onder meer doordat ze haar zang slechts spaarzaam met vibrato decoreert. Die eigenschappen komen goed uit de verf tegen de achtergrond van het intiem bezette ensemble. Erg kunstig vind ik in dat opzicht ‘Dite, ohimè! Ditelo, al fine’ uit La fina ninfa.

Het gros van de aria’s op de cd is kalm in toon en tempo, wat de intieme en rustige zetting van het album nog eens versterkt. En wat in mijn ogen een heerlijke, ontspannen luisterervaring tot stand brengt.

Enig minpuntje vind ik de hoogte van Invernizzi. Haar klank blijft prachtig, maar alle woorden lossen volledig op in één niet te definiëren klinker. Daartegenover is haar techniek verder onberispelijk. Vlekkeloos raast ze door de lastigste coloraturen heen.

Het album is eigenlijk heel goed te typeren aan de hand van de cover. Fleurige vogeltjes fladderen rondom het portret van de glimlachende Invernizzi. En dat tegen een zachtroze achtergrond. Precies de sfeer die je te horen krijgt.