Wagners monumentale Ring-cyclus in 100 minuten in plaats van 15 uur. Dat is heel kort gezegd Ringetje van De Nederlandse Opera. De voorstelling maakt Wagner behapbaar en geeft kinderen vanaf zes jaar een weidse blik op opera. Zeer geslaagd.

We zitten direct midden in de handeling. Een buslading jonge scouts loopt verdwaasd in een bos rond op zoek naar hun bus. Hun hopman Bert en akela Rita weten het ook even niet meer en staan te hannesen boven een landkaart. Dit blijkt niet zomaar een bos. Het is Richard Wagners betoverde Nibelungenbos.

Verderop liggen drie Rijnmeisjes wulps tussen hun goudblokken heen en weer te deinen, onder verlekkerde blikken van de twee dwergen Alberich en Mime. Maar als de twee onooglijke mannetjes een blauwtje lopen, gaan ze voor het goud van de meisjes. Dat kunnen ze namelijk omsmelten tot een ring waarmee ze de macht verkrijgen over de hele wereld.

Zo begint Der Ring des Nibelungen. En uiteraard alle ellende van de wil om macht. Ringetje, de bewerking die regisseur Lotte de Beer voor De Nederlandse Opera maakte voor kinderen vanaf zes jaar, begint hetzelfde. Maar daar komt een nuchtere Rita op de dwergen afgestampt, gruwelt even van hun neushaar, maar vraagt dan kordaat naar de weg. ,,Can you show me on the map where our bus is?” Verderop kijkt Bert met trillende knietjes toe.

De dwergen kijken nietszeggend terug, evenals de Rijnmeisjes wanneer Rita het dan maar aan hen vraagt. Andersom snapt Rita ook he-le-maal niets van hen. Wat zeggen ze nou?! Onmógelijk te verstaan, die lui, met hun geschreeuw. Maar Bert heeft intussen door dat ze zich in het Nibelungenbos bevinden. Logisch dus dat je de bewoners – dwergen en Rijnmeisjes, maar ook goden, godenkinderen, reuzen en walküren – niet kunt verstaan.

Dit is de eerste mooie vondst van De Beer, die met Arent-Jan Linde (Bert) en Anne Lamsvelt (Rita) samenwerkte aan de tekst van Ringetje om de kinderen te laten meevoeren in een wereld waar kinderen over het algemeen niet komen. Wagner. Opera. Grootse gebaren. Grootse emoties. En operazangers, die je inderdaad niet kunt verstaan.

Het resultaat is een zeer geslaagde raamvertelling van een flink verkorte Ring des Nibelungen. Geen 15 uur, maar 100 minuten. De kinderen missen van deze voorstelling geen enkele minuut. Grootse emoties? Geen enkel probleem. Ringetje gaat over machtswellust en over liefde, over heldendom en het overwinnen van angst.

Vondsten

De handeling wordt steeds uitgelegd door het tweespan Bert en Rita, door wie de sprookjeswereld niet alleen verduidelijkt wordt, maar ook weerspiegeld. Bert en Rita zelf moeten namelijk ook allerlei persoonlijke problemen door. Als Siegmund en Sieglinde elkaar terugvinden en hun liefdesduet zingen, elkaar omspannend met armen en handen, zitten Bert en Rita tegelijkertijd onhandig te frutselen met twee tentjes terwijl ze het liefst in één zouden willen slapen.

De tegenstelling tussen de twee werelden is de charme van deze voorstelling. De operazangers zingen het grote melodramatische verhaal. De scouts rommelen daar prozaïsch, maar niet minder aangedaan, doorheen. Het maakt Wagner voor de kinderen zeer behapbaar.

Tel daarbij op dat de acteurs en de zangers het podium en het tot de verbeelding sprekende decor goed benutten en dat er allerlei grappige dramaturgische vondsten gedaan worden zonder het origineel al te erg te verlaten, en je kunt concluderen dat Ringetje als theater zeer geslaagd is.

Als theater, ja. Als opera iets minder. Want de musici – een uitgedund Holland Symfonia op het podium en een cast van negen zangers voor zeventien rollen – staat een rol buiten de schijnwerpers te wachten, naast het krachtige drama van Bert en Rita. Dat lijkt zeker het orkest niet erg ten goede te komen. Soms klinken de noten wat onvast.

Van de zangers komen Morschi Franz (Siegmund en Siegfried) en vooral Dana Ilia (Sieglinde en Brünnhilde) mooi uit de verf. Ilia is als verliefde Sieglinde zacht en rond en als verliefde Brünnhilde vurig en fel – twee contrasterende vrouwen, prachtig geportretteerd in klank.

De Rijnmeisjes slaan zich (ook als Walküren en een Erda, Freia en Gutrune) dapper door de voorstelling, evenals de andere held van de dubbelrol, Bas Kuijlenburg. Een heldere, krachtige bas. Had hij niet beter de rol van Wotan op zich kunnen nemen? Want de grote Wotan (Nanco de Vries) had een beetje moeite zich staande te houden in het geweld van orkest, operazangers, Bert, Rita, jonge scouts en een enthousiast jong publiek in de zaal.