De jonge tenor Maximilian Schmitt stond dinsdagavond 9 oktober voor het eerst in het Concertgebouw. Samen met Gerold Huber gaf hij een vertolking van Schuberts Die Schöne Müllerin. Nog wat formeel in de voordracht, maar vocaal gezien bijzonder fraai. Een ode aan de liedkunst.

,,Dames en heren, vanavond maakt de tenor Maximilian Schmitt zijn debuut in het Concertgebouw.” Met deze woorden opende de programmeur van het Concertgebouw in Amsterdam gisteren de avond in de sfeervolle Kleine Zaal. Met het liedtekstenboekje van Die Schöne Müllerin van Franz Schubert op schoot applaudisseerde het publiek de debutant naar binnen. Een grote tenor, strak in fraque (rokkostuum), en zijn eveneens keurig geklede begeleider Gerold Huber traden vastberaden het podium op.

De kledingkeuze en vastberadenheid waren een voorbode van wat komen ging: een formeel feest. Het voelde als een officiële ceremonie, waarbij het publiek (enigszins underdressed) aanwezig mocht zijn.

De pianist gaf met een warm en droog pianospel de toon van de avond aan. Overdonderd door de eerste helder gezongen zinnen van ‘Das Wandern’ verschoof ik langzaam in een comfortabelere houding op mijn stoel. Want bij het horen van de stem van Schmitt denk je meteen: oh heerlijk, dat zit goed! Zijn tenor is geheel in balans en verbindt alle registers met een en dezelfde klank en techniek.

De pianist bleef ‘steady’ dicht bij zijn ‘kameraad’. Hij was sterk aanwezig tijdens intro’s en tussen- en naspelen, maar geheel ondersteunend in de begeleiding van Schmitts stem. Alsof hij steeds weer een warme picknickdeken neerlegde waarop de tenor in relaxte houding zijn ‘schöne Müllerin’ mocht bezingen.

Bij het vijfde lied ‘Am Feierabend’ zette de pianist stevig in. Ik dacht: rock the house baby! Maximilian viel hem bij met een vet forte en klonk als een jonge hond die er alles voor over heeft om indruk te maken op het mooie molenaarsmeisje.

In het zesde lied, ‘Der Neugierige’, nam hij terug naar een bijna nihilistisch piano. Wat een kwetsbare schoonheid! Schmitt beschikt over een heel fijn vibrato, waar je stil van wordt. En Gerold Huber heeft in iedere vinger een kleur, waarmee hij de mooiste taferelen in onze verbeelding toverde. Van opspringende blonde lokken tot kolkende beekjes.

Tussen de liederen ‘Mein’ en ‘Pause’ werd inderdaad ook een kleine pauze gehouden en kon het publiek haar eerste woorden van bewondering al met elkaar delen.

Met een kletterend applaus werden Schmitt en Huber weer terug in de zaal ontvangen. Ook na de onderbreking zong de tenor met warme en simpel schallende stem. Het is heerlijk om naar deze goed verzorgde en uitgebalanceerde stem te mogen luisteren. Met zijn lieve kleur brengt hij echt een ode aan de liedkunst.

‘Mein Schatz hat grun so gern’ zong Schmitt met prachtig mezza voce. Al schuilt daarin misschien ook wel het enige puntje van verbetering: de inleving. Schmitt oogde en klonk zo groen als een jonge hond, maar wel met een zeer getrainde beheersingstechniek. Zijn herhalingen klonken allemaal hetzelfde, hij legde er geen extra dimensies of gevoelens in. Zijn verlangen was daarom niet altijd echt.

Zijn stembeheersing, dictie en frasering zijn hoogwaardige kunst. De kunst om het echt te voelen, zal hij de komende jaren aan den lijve ondervinden en toevoegen. Hij is jong en ik wil nog veel meer van hem horen. Dat kan gelukkig al snel, want in december maakt hij zijn debuut bij De Nederlandse opera als Tamino in Die Zauberflöte. Een nieuwe betovering die u niet mag missen.