Alleen al haar stemtype geeft het nieuwe album van Marie-Nicole Lemieux een bijzonder karakter. Maar ook het repertoire dat de contra-alt presenteert, is niet alledaags. Een fraaie cd.

Een spannende en verrassende recital-cd samenstellen is geen sinecure. Want al doe je je best, je ontkomt haast niet aan de onvermijdelijke kaskrakers. ‘Che faro senza Euridice’, in een voor mijn oren vreemde zetting, en ‘Voi, che sapete’ ontbreken dan ook niet op de cd van Marie-Nicole Lemieux. Maar voor de rest is het recital van de contra-alt niet echt alledaags te noemen.

Lemieux is een echte alt, iets waar wij niet meer aan gewend zijn. Soms denk je naar een countertenor te luisteren. Of naar de jonge versie van Marylin Horne. Of een tweelingzus van Ewa Podles. Zeker ook omdat haar coloraturen zo perfect zijn. Daar word ik werkelijk stil van.

Is ‘Venga pur, minacci e frema’ uit Mitridate, re di Ponto van Mozart voornamelijk virtuoos, in ‘So non piange un’felice’ uit L’isola disabitata van Haydn weet Lemieux bij mij een zeer gevoelige snaar te raken. En in ‘Jupiter, lance la foudre’ uit Iphigénie en Aulide van Gluck is zij voornamelijk hysterisch en woest.

Het mij onbekende ensemble Les Violons du Roy onder leiding van Bernard Labadie is een prima en zeer bedreven begeleider, maar ik kan er niets aan doen dat ik ze (voornamelijk de strijkers) af en toe vals vind klinken. Alsof wij weer terug in de tijd zijn gegaan van de oude muziekpraktijk.