Joseph Calleja raakte ‘aan de zang’ toen hij Mario Lanza hoorde in de film The Great Caruso. Inmiddels zelf een beroemd tenor brengt Calleja een huldebetoon aan zijn held. Hij zingt de liederen en aria’s die hij zijn grote voorbeeld hoorde zingen toen hij nog een jongen was.

Mario Lanza had een stem van ‘belachelijke schoonheid’, vertelt Calleja in het voorwoord bij zijn nieuwe cd. Uniek, direct herkenbaar en zó puur. Een operatenor met een zeer, zeer mooie klank.

Grappig genoeg kan exact hetzelfde worden gezegd van Calleja. Ook zijn stem is uniek, direct herkenbaar en vooral puur. Zo ontzettend puur. Het is alsof zijn registers egaal gestreken zijn met een laag oorverblindende schoonheid. Een klank die uitspringt tussen alle tenorklanken die de toptonelen heden ten dage bezetten. Wat dat betreft de zanger bij uitstek die een eerbetoon aan Lanza op zich kan nemen.

Al direct bij het eerste lied – ‘Be my love’ van Sammy Cahn, eveneens de titel van het album – raakte ik in de ban van zijn geluid. Calleja schoot aan het einde van het lied de sterrenhemel in met een hoge noot van zeldzame zuiverheid en puurheid. En ook in het daaropvolgende ‘Granada’ van Agustín Lara balsemde hij onverminderd door, met onder meer verrukkelijk lang aangehouden noten.

Het repertoire op de cd is niet origineel of verrassend. Liefhebbers van de tenorstem zullen het allemaal al tot in den treure gehoord hebben. De vraag is of dat erg is als je het door zo’n tenor hoort zingen. Ik vind van niet. De afwezigheid van verrassende, nieuwe muziek weegt niet op tegen het luistergenot dat zo’n eens-in-een-generatie-stem je kan bezorgen.

Wel moet ik zeggen dat ik Calleja (nog) niet zo sterk vind in de meer veristische aria’s als ‘Vesti la giubba’ uit Pagliacci en ‘La fleur que tu m’avais jetée’ uit Carmen. Er klinkt emotie genoeg in zijn stem, maar hij poneert het nog zo netjes. Ruige, onverbloemde taal zoals Jonas Kaufmann die spreekt, vind ik in dit repertoire beter op zijn plaats.

In de overige liederen en aria’s – overwegend rustig en sentimenteel getoonzet – is Calleja echter helemaal in zijn element en laat hij je met volle teugen genieten. Daarbij geholpen door het uitstekende BBC Concert Orchestra onder Steven Mercurio. Misschien zit het hem in de digitale studiobewerking, misschien in het spel van het orkest zelf, in elk geval produceren de Londense musici een klassiek, ‘zwart-wit’ klankgeheel dat uitstekend past bij zowel de liederen als de nagedachtenis aan Mario Lanza.

In het voorwoord zegt Calleja het best mogelijke huldebetoon te willen brengen aan zijn held. Daar is hij zeker in geslaagd.