De opera Così fan tutte door het Kameroperahuis Blagoevgrad toert door Nederland. Regisseur Antonio Petris houdt het licht en humorvol, de zang is competent en er wordt goed begeleid. Geen risico op artistieke fratsen, maar rechttoe rechtaan verteld. En (helaas) ook in die stijl gezongen.

Werd het ‘een hallucinerende droom’, zoals op de website van Internationale Opera Producties beloofd werd? Niet echt. Overdrijven is een vak, net als pr en communicatie. De nieuwe voorzitter van de Stichting Internationale Opera Producties (IOP), Rob Wiegman, is wat realistischer in het programmaboekje. Hij stelt dat IOP een mooie bijrol vervult naast de gesubsidieerde operahuizen, en dat met bescheiden middelen gewerkt moet worden.

In een seizoen waarin de grote gezelschappen weinig Mozart en al helemaal geen deel van de Da Ponte-cyclus brengen, is een uitvoering van Così fan tutte welkom in de theaters. De tournee die IOP maakt, loopt al even en reikt de komende weken nog tot plaatsen als Den Haag, Eindhoven en Amersfoort.

Wie wil weten wat er na Jacobs of Gardiner nog te doen valt met Così heeft niet veel te zoeken bij deze voorstelling, maar voor wie in de donkere herfst een avond licht, mediterraan plezier zoekt, met competente stemmen en een degelijk orkest, is deze productie zeker geschikt.

Wat vooral blijft hangen, is de toneelmatige aanpak van regisseur Antonio Petris, die vruchtbaar samenwerkte met Giuseppe Parente. Veel meer dan een epatante operaervaring is deze Così zorgvuldig geregisseerd met grappige accenten en details, opgeluisterd door danselementen die vaart geven aan het soms wat breedsprakige libretto van Da Ponte.

De casting van de zangers – zeker ook voor het acteerwerk – is goed. Alle rollen, op die van Despina na, werden voor deze tour dubbel bezet. Zangeres (en in haar bio staat het er nadrukkelijk bij: actrice) Gabriele Zanchi wist goed raad met de vals-verleidelijke Despina, die ook nog dokter en notaris moet zijn. De Argentijn Carlos Natale had als Ferrando een stevige podiumaanwezigheid, al nam hij vocaal wat oversturing in een duet met Fiordiligi.

De vocale winnaar deze avond was sopraan Iordanca Derilova (als ik de juiste naam koppel aan deze rol) die op verschillende momenten een vol, Mozartesk geluid liet horen en haar noten zorgvuldig zong. Voor eigenlijk alle andere vocalisten geldt dat ze in een nogal ‘rechttoe rechtaan-stijl’ zongen. Soms leken ze te markeren en de zo zorgvuldig opgeschreven notenreeksen van Mozart kwamen niet allemaal even goed tot hun recht.

Humor en lichtheid overheersen in deze voorstelling, die met een competent, klein bezet orkest goed van begeleiding werd voorzien. Ik miste wel muzikale hoogtepunten. Het bleef allemaal wat vlak, al liet de slotscène, als Da Ponte tot opmerkelijke conclusies komt over vreemdgaan en bedrog, veel meer energie en ‘drive’ zien dan in de delen daarvoor. Ik zou de voorstellingsleider van dienst aanraden een traytje Red Bull voor aanvang in de kleedkamers te zetten.

Zie voor de speellijst voor de komende periode de website van de Nationale Theaterkassa.