Het Haagse Residentie Orkest bracht, zoals zoveel orkesten, een Nieuwjaarsconcert in het eigen huis aan het Spui, afgelopen vrijdag. Het was een compleet operaprogramma met prima namen als Jonathan Cohen op de bok en Hila Fahima met Martijn Cornet in licht geënsceneerde operascènes.

Het Residentie Orkest doet mee in de traditie van Nieuwjaarsconcerten en koos dit jaar voor één componist. Niet Verdi of Wagner en ook geen Hartmann. De programmeur kon gewoon uit het raam aan de voorkant van de Dr Anton Philipszaal kijken om op een idee te komen. Daar, op de Bierkade, zette vanaf een trekschuit een nog jonge Mozart ooit zijn eerste stappen in de hofstad.

Het was Mozart dus, in een aantrekkelijk programma dat helemaal in het teken stond van opera en dat de vocale solisten alle ruimte bood. Er was zelfs een flinke portie regie aan te pas gekomen door Jorinde Keesmaat, er was lichtdesign en de wat sporthallerige Philipszaal werd zowaar voor een avond een echt operatheater.

Maestro Jonathan Cohen, die veel werkte met Les Arts Florissants, zette een duizelingwekkend tempo in bij de ouverture uit Le nozze di Figaro. Hij dirigeert die opera ook bij ‘Glyndebourne on tour’ dit seizoen en dat verklaart wellicht het TGV-tempo. Het orkest klonk onder zijn leiding scherp en alert, al hield het een ‘symfonieorkest-speelt-Mozart’-geluid. De akoestiek van de erg hoge Philipszaal heeft ongetwijfeld een ongewenst effect op de transparantie van de orkestklank.

Twee solisten had het orkest uitgenodigd, de Israëlische Hila Fahima en Nederlander Martijn Cornet. De sopraan kreeg haar opleiding in haar geboorteland en is de laatste seizoenen vast verbonden aan de Deutsche Oper in Berlijn. Daar zingt ze een verscheidenheid aan rollen, in werk van onder andere Britten, Prokofjev en Wagner.

Martijn Cornet was in een aantal rollen bij De Nederlandse Opera te zien, zong onlangs Don Giovanni bij OPERA2DAY in Buenos Aires en Den Haag en staat binnenkort in een nieuw werk van Joey Roukens.

De solisten werkten eerder samen en hadden, ook gezien hun ervaring met dit repertoire, weinig moeite met de stukken uit Le nozze di Figaro, Don Giovanni en Die Zauberflöte. Op drie plekken op het podium werd gespeeld: een bed was de set voor Le nozze, Don Giovanni speelde rond een tafel en voor Die Zauberflöte namen Cornet en Fahima de rand van het podium.

Hila Fahima is zo’n zangeres die alles mee lijkt te hebben. Ze ziet er goed uit, laat – als het script dat vraagt – met zich sollen, heeft humor, kan hard lopen op hoge hakken en vooral: heeft een geweldige stem. Een soepele sopraan die wendbaar en moeiteloos de noten en loopjes die Mozart schreef aankan.

Met de aria ‘Der Hölle Rache’ uit Die Zauberflöte kon ze meteen tentamen doen met dit orkest en ze slaagde met vlag en wimpel. Die aria wil buiten de context van de opera nog wel eens tot acrobatiek leiden, maar Hila Fahima zong hem met alle boosheid van de Koningin van de Nacht en liet haar immense vocale vaardigheid het verhaal ondersteunen. Den Haag genoot en liet dat horen in het applaus.

Bariton Martijn Cornet was merkbaar in zijn element. Hij mocht van het script een orkestlid molesteren, met zijn tegenspeelster sjouwen en aan het eind ook nog gracieus doodvallen, net voor de bok van dirigent Jonathan Cohen. In al dat gedol en bij alle verkleedpartijen bleef zijn stem overeind, niet hoorbaar aangedaan door de drukte die feestdagen ook voor zangers kunnen betekenen.

Bij een stil moment, de aria ‘Deh vieni alla finestra’ uit Don Giovanni, pakte hij de zaal in, maar we zagen vooral de spumante-Cornet; beweeglijk, snel en alert op het combineren van zang met spel en humor.

Het was te kort, een dik uur zuivere speeltijd, maar het was een mooi begin van een Haags muziekjaar.