Zoals je kunt verwachten van Opus Arte, is haar pas uitgebrachte dvd van Humperdincks Hänsel und Gretel van hoog niveau. De verschillende karakters worden heel sprekend neergezet, niet in het minst door hun passende stemmen. Het ziet er allemaal ook prachtig uit. Jammer genoeg vertoont de regie soms lugubere trekjes.

Wie Diana Damrau wel eens als de Koningin van de Nacht heeft gezien, kan zijn ogen niet geloven wanneer de sopraan als de ietwat mollige Gretel over het toneel komt dartelen. Ongekend hoe ze met kleine maniertjes en gebaartjes zichzelf weet te presenteren als kind.

Dat geldt ook voor haar broertje Hänsel, gespeeld door Angelika Kirchschlager. Samen vormen zij het hart van deze productie van het Royal Opera House uit 2008. Ze zijn een hecht en zeer consequent ‘kinds’ spelend duo, dat zo opgaat in hun rol, dat je je aan het einde niet meer kunt voorstellen dat het twee volwassen vrouwen zijn.

Damrau is vocaal de betere (en dan ook de ster van de hele voorstelling). Ze zingt haar partij met volle stem en is super in de hoogte.

Kirchschlager is wat minder gepolijst, maar dat past ook beter bij haar jongensrol. Soms is ze iets te enthousiast en verliest ze klank, maar met name in de duetten met Damrau kan ook zij mooi uit de hoek komen. Het met gedempte stem gezongen avondgebedje (‘Abends will ich schlafen gehn’) aan het einde van de tweede akte is bijvoorbeeld ontroerend mooi.

De andere personages in het sprookje zijn niet minder nauwkeurig en sprekend uitgewerkt door het regieduo Moshe Leiser en Patrice Caurier, die soms met één simpele beweging een personage een geheel eigen gezicht geven.

Daarbij zijn de zangers qua stem ook erg ‘op karakter’ gekozen. Thomas Allen is als Peter de perfecte mengelmoes van dronkenlap en bezorgde vader. Eentje die geen mogelijkheid onbenut laat om zijn prachtige, imposante geluid voluit te laten klinken.

Zijn vrouw Gertrud (Elizabeth Connell) is minder fraai van klank – wat harder – maar daardoor krijgt ze het juiste contrast met haar kindertjes. De moeder-kind-relatie is heel geloofwaardig. Bovendien kan ze goed streng zijn met haar stem.

Iemand bij wie een wat minder schoon geluid niet helemaal goed uitpakt, is de heks (Anja Silja). Ze is schel, soms zelfs schreeuwerig. Zeker niet een optreden onder de noemer ‘aangenaam klassiek’. Ze krijgt dan ook luidruchtige boe’s na afloop.

Maar naar de letter van het verhaal klopt haar stem misschien toch wel. Ze zingt misschien niet fraai, maar ook niet ‘fout’, en bovendien wekt ze antipathie op bij de toeschouwer. Precies wat een heks moet doen toch?

Bekwame optredens zijn er voor Pumeza Matschikiza en Anita Watson als respectievelijk het Zandmannetje en de Dauwfee. Heerlijk als de kleine rollen ook zo goed bezet zijn.

Eveneens goed bezet is het orkest van de Royal Opera onder leiding van Colin Davis. Het laat zien wat een rijk arsenaal aan klanken het bezit; iets dat met name in de blazers prachtig tot uiting komt.

Leiser en Caurier trakteren het publiek op een prachtig decor, met een overduidelijk sprookjeskarakter – al is het wat moderner gemaakt. De achtergronden zien eruit als in een Disney-film, wat voortdurend een glimlach bij je oproept. Zeker als er op de voorgrond zo aandoenlijk geacteerd wordt.

De scène in het onheilspellende bos had wat enger gekund, maar de daaropvolgende scène waarin Hänsel en Gretel dromen, is bijzonder knap vormgegeven. Het gebeuren op het toneel lift mee op de steeds spannender wordende muziek en zucht neer in een heerlijke climax.

Er zitten verder ook hele leuke details en spectaculaire effecten door het stuk heen verwerkt. De Dauwfee sproeit bijvoorbeeld haar dauw met schoonmaakmiddel het bos in. En het ontploffen van de oven (incluis heks) is een hele sensatie.

Wat ik niet goed begrijp, is waarom de regisseurs af en toe naar kindonvriendelijke, soms zelfs lugubere middelen grijpen. De heks met ontblote borsten haar entree laten maken, is een onnozel idee en voegt werkelijk niets toe. En de groep kinderen die in een vrieskast aan galgen hangen, zijn wel erg schokkend.

Vanuit de gedachte dat dit stuk bij uitstek geschikt is om kinderen en jongeren eens mee te nemen naar een opera, is het jammer dat de regisseurs het eerst zo fleurige spel hier en daar mengen met zwart. Als ze vast hadden gehouden aan hun zeer onderhoudende sprookjesverhaal, was de cirkel echt rond geweest.