De Maltese tenor Joseph Calleja debuteerde donderdag in het Concertgebouw. Begeleid door het Orquesta Sinfónica de Navarra onder leiding van Frédéric Chaslin zong hij aria’s van zijn nieuwste cd Be My Love, een ode aan zijn voorbeeld Mario Lanza. Het werd een adembenemend concert, met de ene na de andere schitterende vertolking.

Ook tijdens dit concert memoreerde Calleja (1978) zijn stokpaardje, dat een oom hem de film The Great Caruso met Mario Lanza in de hoofdrol liet zien. Calleja ging hem imiteren, raakte twee weken zijn stem kwijt, maar wilde wel gaan zingen. Het werd een kerkkoor en later kwam hij terecht bij de tenor en zangleraar Paul Asciak. De rest is geschiedenis.

Al drie weken toert het Spaanse Orquesta Sinfónica de Navarra (OSN) met de zanger langs verschillende grote steden in Europa. De fans en liefhebbers van het operagenre werden in de redelijk gevulde Grote Zaal van het Amsterdamse Concertgebouw onthaald met de ouverture uit de opera Le roi d’Ys van Édouard Lalo. Geolied en vol van klank bracht het Spaans orkest de stevige, expressieve melodieën. Met name uit de blazerssectie klonk het behoorlijk ruw.

Calleja begon met acht bekende en geliefde aria’s. ‘Cielo e mar’ uit de opera La Gioconda van Ponchielli was daarvan de eerste. Calleja’s stem herinnert aan de mooiste tenorstemmen van vroeger. Aan het beheerste vibrato van Jussi Björling en de glasheldere, krachtige hoogte van Pavarotti. Adembenemend prachtig en langs vloeiende legatolijnen stuwde de tenor deze aria op naar grote hoogte. Het geknepen geluid in de hoogte, wat tegenwoordig zo wijdverbreid is, ontbrak bij hem volledig.

In de smeekbede ‘La fleur que tu m’avais jetée’ uit Carmen van Bizet liet hij een andere kant van zijn veelzijdige stem horen. Zijn Franse uitspraak was vlekkeloos en veelzeggend en ‘La fleur’ klonk met een vlot vibrato niet radeloos, eerder vastberaden.

Dat Calleja een beminnelijk man is en weinig sterallures heeft, bleek wel toen hij het publiek leuke anekdotes ging vertellen. We weten dat hij, toen hij 19 jaar oud was, al eerder in Nederland is geweest. Hij zong toen in de opera Maria Stuarda van Donizetti bij de Nationale Reisopera.

Helaas waren Calleja’s verhalen niet voor de hele zaal verstaanbaar, maar uit tweede hand hoorde ik dat hij een Nederlandse vriendin heeft gehad. Hij vertelde dat het normaal is dat je op Malta konijn eet. Maar toen hij kennismaakte met de familie van zijn vriendin, liep het zusje snel naar haar konijn en zei tegen hem: “Je mag mijn konijn niet opeten.” Hij vertelde dit in redelijk verstaanbaar Nederlands.

Terug naar de muziek en naar de goddelijke stem van deze tenor. Na ferme verismoklanken en erg levendig slagwerk in de laatste slotnoten van de ouverture uit de opera Les vêpres Siciliennes van Verdi, zong de tenor ‘La donna è mobile’ uit Rigoletto. Ook deze aria past goed bij zijn bereik als lyrische tenor. Als kritiek had ik dat het orkest mij iets te blijmoedig en te snel speelde. Dat maakte dat het expressieve zangwerk van Cajella wat geforceerd overkwam.

Het instrumentale, zoete ‘Meditation’ uit de opera Thaïs van Massenet had van mij overgeslagen mogen worden. Van fijnzinnige melodielijnen gevat in pure romantiek was hier echt geen sprake. Het ging natuurlijk om een bewerking, maar het trompetgeschal dat op het laatst kwam, klonk wel erg robuust. Dit werk had ook voorafgaand aan een stierengevecht kunnen klinken.

Gelukkig maakte Cajella het goed met onder meer ‘Pourquoi me réveiller’ uit Werther, ook van Massenet. Zijn dynamiek beheerste hij in volledig. Dan weer hard, dan weer zacht. Om me heen werden wat tranen weggepinkt.

Na afloop zong hij drie toegiften. De energieke tenor excuseerde zich dat hij graag een bekend lied van Mario Lanza wilde zingen. En dan niet alleen om zijn cd te promoten. Met licht accent zong hij ‘Be my love’. Het klonk ongedwongen en vooral schitterend.

Als laatste herhaalde hij ‘E lucevan le stelle’ uit Tosca van Verdi. Met zo’n liefdesaria, daar pak je iedereen mee in. Met nog meer gevoel, met name in de strofe ‘Le belle forme disciogliea dai veli!’, en met zijn krachtige controle van zijn kleurrijke stem imponeerde hij ons wederom. Hij benam ons haast de adem.