Het was al meer dan 30 jaar geleden dat er in Hamburg een nieuwe productie van Verdi’s La Traviata te zien was. Tientallen keren werd een populaire, traditionele enscenering uit de jaren ’70 hernomen, maar op 17 februari 2013 was het tijd voor iets nieuws. En wat voor iets nieuws…

Regisseur Johannes Erath laat bij het begin van de voorstelling Violetta/Traviata dood op het toneel liggen tussen een hoop herfstbladeren, waardoor de hele opera dus eigenlijk een flashback is. In de loop van het derde bedrijf zijn we terug bij het begin: Violetta ligt tussen de herfstbladeren en Alfredo vindt haar daar. Zijn laatste oproep om te vertrekken zingt hij als in trance tegen een dode. Het is niet helemaal naar de letter van het libretto, maar het werkt wel.

Helaas rammelde de enscenering voor de rest behoorlijk. Tijdens de feesten in het eerste en tweede bedrijf wordt het toneel gevuld met botsauto’s en moeten alle personages in, op en rond die botsauto’s bewegen. Ook tijdens de rest van de voorstelling staan er altijd wel één of enkele ‘Autoskooters’ op het toneel.

Ieder mens moet proberen tegenslagen te verwerken door te denken aan de gelukkige momenten in zijn leven. De botsauto’s staan symbool voor zo’n gelukkig moment. Of dat van de regisseur een wijze, diepzinnige gedachte is, laat ik in het midden, maar dat het met Verdi en Traviata helemaal niets te maken heeft, weet ik wel zeker…

Tijdens de receptie achteraf werd door de intendante (Simone Young) trots in de verf gezet dat de ‘Autoskooters alle handgemacht’ zijn, maar dat lijkt mij aan de zaak niets te veranderen. Hoewel: het geeft aan dat het een dure productie is en dat de Hamburgse operaliefhebbers deze onzin voor vele jaren aan hun been hebben…

Voor de rest werden kwistig (al dan niet ‘handgemachte’) herfstbladeren over de scène geblazen en gestrooid. Ook het carnaval in het laatste bedrijf speelde zich dus blijkbaar af in de herfst, maar slechts een kniesoor die daarover struikelt….

De Amerikaanse Ailyn Pérez zong de titelrol. In het eerste bedrijf had ze grote problemen. ‘E strano’ was een pijnlijke catastrofe. De mijnheer naast mij stak ostentatief zijn vingers in zijn oren… Gelukkig herpakte ze zich nadien en bracht haar opdracht alsnog tot een goed einde.

Voor de rol van Alfredo werd de jonge Roemeense tenor Stefan Pop ingehuurd. Sinds hij in 2010 de Operalia-wedstrijd won, duikt hij zowat overal op. Hoe lang hij dat tempo gaat volhouden, is zeer de vraag.

Vocaal werd de avond gedragen door George Petean als vader Germont. Een prachtige bariton die inmiddels door alle grote huizen werd ontdekt, maar woont in de buurt van Hamburg en daar dus af en toe opduikt in de opera.

De Duitse dirigent Patrick Lange deed het volgens mij en een deel van het publiek uitstekend, maar een ander deel jouwde hem na afloop uit. Het luidste boegeroep was echter voor de regisseur en zijn team. Een gelukkig moment in zijn leven zal het niet geweest zijn, maar hij kan dat ongetwijfeld opvangen door eens in een handgemachte Autoskooter te gaan zitten…

Zie voor meer informatie de website van de Hamburgische Staatsoper.