In 2005 zette de Britse componist James Whitbourn het dagboek van Anne Frank op muziek, in het grote koorwerk Annelies. Later werd er kamermuziekversie van gemaakt. Die versie is nu op cd verschenen bij Naxos. Een knappe uitvoering.

Hebben wij behoefte aan nog meer Anne Frank? Het is een moeilijke en pijnlijke vraag. Want wanneer mag men ophouden met herdenken?

Anne Frank is een symbool. Zij mocht niet volwassen worden en haar dood heeft van haar een eeuwig kind gemaakt. Maar hoe herdenk je een symbool? Welke muziektaal is passend? En een andere vraag: kan je en mag je tegen een symbool vechten? Ik geef toe: ik weet het niet.

De muziek van James Whitbourn (1963) heeft een hoog Schindler’s List-gehalte, vermengd met de polyphonie van Allegri’s Miserere. Met – natuurlijk – her en der wat Joodse thema’s. Ook Kurt Weill komt om de hoek kijken.

Zou het anders moeten? Kunnen? En alweer weet ik het niet. Het geheel doet een beetje rommelig aan. Te veel stijlen, te veel mixen, wellicht te veel willen zeggen?

De cd vermeldt dat het om een kamermuziekversie gaat. Er is dus blijkbaar ook een versie voor orkest. Het Lincoln Trio speelt echt mooi (de pianiste, Marta Aznavoorian, is een echte ontdekking!), de klarinettist is goed en ook het koor is goed.

De partij van Anne ligt in de stembanden van de sopraan Arianna Zukerman. Mooi en ontroerend weet zij de gestalte van een jong meisje weer te geven.