Patrice Caurier en Moshe Leisers enscenering van Rossini’s Le Comte Ory, met Cecilia Bartoli in de rol van Adèle, was eerder te zien in Zürich en was in februari 2013 voor zes voorstellingen te gast in het Theater an der Wien. Een topvoorstelling met een magisch terzet.

Cecilia Bartoli liet, geveld door een virus, verstek gaan voor de eerste drie voorstellingen in Wenen, maar ik behoorde tot de gelukkigen die een kaartje hadden voor de vierde voorstelling.

De muziek van Le Comte Ory heeft Rossini grotendeels gehaald uit zijn Il viaggio a Reims. Hij achtte die opera – een gelegenheidswerk voor de koningskroning – onuitvoerbaar door het grote aantal solisten dat ervoor nodig was en herbruikte daarom grote muzikale brokken van Il viaggio in Le Comte Ory, een verhaal dat zich afspeelt in de middeleeuwen, tijdens de kruistochten.

Caurier en Leiser verplaatsen de actie naar een onooglijk Frans dorp in het begin van de jaren ’60 van de vorige eeuw. Alle mannen zijn vertrokken naar de oorlog (in Algerije?). In het dorp maakt de Comte Ory zijn opwachting, met de bedoeling gravin Adèle te ‘veroveren’. Hij vermomt zich als een eremijt die woont in een caravan en jaagt het hoofd van alle dames (het onovertroffen Arnold Schoenberg Chor) op hol.

Uiteindelijk komt ook gravin Adèle hem opzoeken en Cecilia Bartoli mist haar entrée niet: in een Citroën 2CV komt ze aangereden, in mantelpak met hoog opgestoken haar. Ze vraagt de eremijt wat ze moet doen tegen haar melancholie. Hij adviseert haar verliefd te worden en ontslaat haar van haar belofte van trouw aan haar strijdende echtgenoot. Daarop volgt in de caravan een hoogst vermakelijk duet tussen Adèle en de Comte Ory. De voogd en de page van Ory verhinderen evenwel dat er tussen die twee echt wat kan gebeuren…

In het tweede bedrijf vinden we de gravin terug in haar kasteel, samen met haar vriendinnen. Als een onweer opsteekt, kloppen veertien nonnen aan om onderdak te vragen. Het gaat om de Comte Ory en zijn manschappen, die zich verkleed hebben.

’s Nachts probeert Ory opnieuw om Adèle te verleiden, maar zijn page heeft haar gewaarschuwd en dat leidt tot het hoogtepunt van de avond: het terzet. Ory staat achter de sofa en denkt dat Adèle erin ligt. Zij ligt er in werkelijkheid onder, want erin ligt de page.

Als Ory er uiteindelijk achter komt dat hij zijn page het hof aan het maken is, komt de boodschap dat de oorlog voorbij is en dat de mannen elk moment hun opwachting kunnen maken in het dorp. Adèle wil niet betrapt worden met veertien vreemde mannen in haar huis en laat Ory en zijn ‘nonnen’ dan ook door een geheime gang uit het kasteel vertrekken…

Bartoli was helemaal genezen en vocaal in opperbeste doen, leek zich kostelijk te amuseren en zette met haar innemend enthousiasme het publiek naar haar hand, zoals alleen zij dat kan. Bij het groeten werd de finale nog een keer herhaald; ze was haar tekst kwijt, maar schaterde het uit.

De titelrol werd gezongen door Lawrence Brownlee, écht een rol voor hem. Moeiteloos zingt hij de coloraturen. Samen met Bartoli en de jonge Zwitserse sopraan Regula Mühlermann als de page Isolier maakte hij van het terzet in de tweede akte een magisch operamoment.

In de orkestbak zat het heerlijk spelend Bretoense Ensemble Matheus onder leiding van Jean-Christophe Spinosi. Jawel, opera is een verleden met een toekomst!