Heerlijk sentiment in Dresdense gala’s
Bij het woord ‘sentiment’ haalt menigeen wellicht zijn neus op. Maar wat is er eigenlijk op tegen? De Staatskapelle Dresden liet tijdens zijn operettegala’s van 2011 en 2012 horen dat sentiment hartverwarmend kan zijn. De beide gala’s zijn nu samen uitgebracht op cd en dvd.
Mijn lieve lezers: u zou eens moeten weten hoe belangrijk u allemaal bent. Wij muziekrecensenten, ook wij zijn egotrippers, net zo goed als romanschrijvers of psychologen. Ook wij doen wat wij doen, omdat het ons van onze problemen af helpt. Of juist niet.
Omdat u allemaal zo trouw bent en de moeite neemt om mij te lezen (hoop ik), ga ik u wat over mezelf vertellen. Ook omdat ik naar aanleiding van een interview ‘doodsbedreigingen’ heb gekregen (ben ik nu een BN’er?) en er een beetje ‘unheimlisch’ van werd.
Muziek is geen wetenschap, zeker niet in de strikte zin. Er bestaan geen wiskundige regeltjes voor, al waren (en zijn er nog steeds) genoeg ‘pioniers’ die dat beweerden. Het resultaat van hun wiskundige berekeningen was kakofonie of juist het tegenovergestelde: de zich eindeloos herhalende reeks van drie noten. Ik weet dat er genoeg liefhebbers voor zijn en ik gun ze hun plezier. Maar nu wil ik het met u over iets hebben wat nog steeds een taboe is: het sentiment.
Toen ik een meisje van 4 was werd ik door mijn ouders ‘gescheiden’. Mijn viool spelende vader nam mij mee naar Sviatoslav Richter, wat uiteraard in pianolessen resulteerde. Mijn moeder hield van operette en aangezien er niemand anders was om haar te begeleiden, werd ik meegenomen. Ik ging mee en ik genoot. Nog steeds, 60 jaar later, ken ik de meeste operettes uit mijn hoofd. In het Pools, dat wel, want alles was toen vertaald.
Waarom ik het aan u vertel? Omdat ik u deelgenoot wil maken van wat ik noem ‘my little sentimental journey’. Op oudejaarsdag – gezeten op de bank in mijn verwarmde huis, met mijn kat naast mij en het glaasje bubbles in de hand – luisterde en keek ik naar de operetteavond uit Dresden en ik werd bevangen door weemoed en, nou ja, verlangen naar vroeger. Ik voelde mij weer het vierjarige meisje en het enige wat ik wilde, was dat mijn moeder naast mij kon zitten en het ook mee kon maken. Jammer genoeg bestaat er geen telefoonverbinding met het hiernamaals, anders kon ik haar bellen: ‘Mam, je moet het horen!’
Afijn. Nu zullen we de sentimenten sentimenten laten en ons beperken tot het ‘product’. De jaarlijkse ‘Kerst Operette-Gala’s’ in Dresden zijn inmiddels beroemd en halen hoge kijkcijfers. De Staatskapelle Dresden wordt door niemand minder dan Christian Thielemann gedirigeerd en behalve Piotr Beczała doet er ook een sopraan (of twee) aan mee.
In 2011 waren Angela Denoke en Ana Maria Labin van de partij, in 2012 moest Diana Damrau wegens ziekte op het laatste moment afzeggen. Zij werd vervangen door Ingeborg Schöpf. Beide gala’s zijn eind januari bij Deutsche Grammophon op de markt gebracht: Kalmán (2012) op cd met als bonus Lehár (2011) op dvd.
Dat ik de cd iets hoger schat dan de dvd heeft alles met mijn eigen voorkeuren te maken: ik houd waanzinnig veel van Lehár, maar Kalmán heeft mijn hart al lang geleden gestolen. Vandaar ook dat ik de cd vaker draaide dan de dvd. ‘Weisst du es noch’ uit de Csárdásfürstin is dagenlang (en nachtenlang!) niet van mijn speler weggeweest.
Vindt u het een rare recensie? Ik ook. Maar als u van operette houdt, nee, als u van muziek houdt en het sentiment niet schuwt, dan gaat u het doosje aanschaffen. Ik verzeker u dat uw hart er warm van wordt.
Hieronder een fragment van het gala, waarin Piotr Beczala en Ingeborg Schöpf een deel van een duet zingen.
De auteur
16Reacties
Ik hou niet van operette. Geen taboe, maar gewoon nooit ontroerd geweest door het genre. Maar omdat dit zo’n mooie recensie is, hoe persoonlijker hoe beter, ga ik toch nog eens luisteren naar een operette. Dank, Basia!
Operette was bij ons thuis bijna een vies woord. Wat wil je met een stel ouders die alleen type Wagner of Verdi, Beethoven of Bach als “klassieke muziek” bestempelden. ’t Heeft dus lang geduurd voor ik kon/ wilde toegeven dat ik dat ook leuk vond. Alsof operettemuziek “minderwaardig” zou zijn. En ja, ik heb ook genoten van Dresden, met een glaasje bubbels in de hand. Zeer te preferen boven wat de VRT en aanverwanten te bieden hadden. Als het had gekund had ik naar Jonas Kaufmann gekeken, maar Tv5 Duitsland zit bij ons niet op de kabel. Anyways, ik ga nu nog maar eens Die Lustige Witwe opleggen. (Ja ik bezit ondertussen wat operettemuziek, hoewel niet zo veel als van die “andere”) Prima muziek om goed gezind bij te worden. Dank je wel om mij daaraan te herinneren Basia. Ps heeft iemand de uitvoering van de Seebuhne Mörbish gezien? Super!
Mij uit het art gegrepen, deze liefdesverklaring aan de operette. Er wordt volkomen ten onrechte op deze prachtige melodieënrijkdom neergekeken. Alsof Gedda, Schwarzkopf e tutti quanti rommel op het repertoire zouden nemen. Wij hadden een uitstekend operettegezelschap in Nederland, de Hoofdstad Operette, maar die is indertijd door de culturele staatspolitie van PvdA-staatssecretaris Rick v.d. Ploeg verboden.
Zeer juist opgemerkt, @Olivier. Maar al te vaak blijft onopgemerkt
dat er goede operazangers zijn die juist bij operette door de mand
vallen en wel omdat zij één kwaliteit missen: persoonlijkheid.
Pani Basiu, całym sercem z Panią !!!!!
Wysłałam do tego amerykańskiego bloggera wiadomość i napisałam parę słów. Cóż to, wszyscy mają prawo do wypowidania opinii a śpiewak nie? Mamy siedzieć cicho z powodu politycznej poprawności? Poczytałam sobie trochę o nim i już wiem, co go “dziabnęło” w wypowiedzi pana Piotra.
A te obydwa drezdeńskie koncerty są przepiekne – takie anielskie …
(Wie heeft er een Poolse klusjesman die bovenstaande bijdrage aan een Nederlandse website kan vertalen?)
Heer Olivier, u bent een kritisch mens. Ik ook, maar toch wat minder dan u, lijkt mij. Ik heb er al eens blijk van gegeven niet zo gecharmeerd te zijn van onnodig gebruik van vreemde talen op deze site. Ik heb geen Poolse klusjesman, die voor een vertaling kan zorgen, maar ik weet zeker dat Basia Jaworski dat wél kan.
To Olivier: I am sorry for not writing in Duch here but I do not know it and do not want torture the language. I was not aware that only Duch may comment here – hmmm, it seems it is not a good place for Poolse klusjesman … Interesting …
I know what the article is about (everyone may use eg. google translator to learn that).
My post was rather personal, directed to Basia Jaworski and I know she can understand it.
Ewa – thank you so much for your posting and your support!I really appreciate it very, very much!
Be sure – you are MOSTLY WELCOME at this site and I really do HOPE you will visit us again!
Oczywiscie, ze zrozumialam i raz jeszcze bardzo dziekuje!
Olivier – het was niet aardig, uw post. Des te meer dat u wel degelijk kon vermoeden _wat_ Ewa heeft geschreven: de discussie wordt al dagenlang gevoed op AMOP _en_ op mijn FB.
Pieter K. de Haan – na mijn interview in Luister kreeg ik doodsbedreigingen en werd Mr.Beczala door sommige regietheater liefhebbers behoorlijk uitgescholden.
Wat een onaardige reactie, Olivier! U dacht zeker grappig te zijn, maar dat bent u niet.
Ik heb de Operettengala gekocht, vind ik heel erg mooi
Geachte mevrouw Jaworski,
Doodsbedreigingen zijn natuurlijk buiten alle proporties, temeer daar ze berusten op opvattingen van een ander t.w. Piotr Beczala. Dat ze er fors inhakken weet ik uit eigen ervaring. Sterkte toegewenst! U weet misschien al, dat op een (Amerikaanse?) operasite een hele discussie is ontbrand n.a.v. uw interview met of, liever, de opvattingen van Beczala in het meest recente nummer van “Luister”: http://parterre.com/ onder de hoofden “the beczala contradiction” d.d. 13-03 en “the piotr principle” d.d. 16-03.
Beste Pieter K. de Haan. – ja dat weet ik. La Cieca (de blogger en een grote liefhebber van Bieito) is inderdaad een Amerikaan en hij heeft veel volgers. Daar doelde Ewa ook op. La Cieca is inmiddels zo ver gegaan dat hij zelfs namen aan het lijstje van Beczala heeft toegevoegd, namen die hij nooit heeft genoemd.
De discussie kan met ook op de blog van Norman Lebrecht volgen:
http://www.artsjournal.com/slippeddisc/2013/03/piotr-beczala-i-have-a-little-list-of-directors-i-wont-work-with.html
Hebben we hier nu met opera-, muziek-, en kunstliefhebbers te maken of fundamentalisten?? Kom op mensen, gedraag je eens volwassen!
Het verbale gevecht dat zo nu en dan oplaait vertoont inderdaad sterk fundamentalistische trekken. Het kan me nauwelijks nog boeien, moet ik zeggen. Dat neemt niet weg dat genoemde La Cieca op parterre.com een heel aardig artikel heeft gepubliceerd over deze materie. Je kunt het er mee oneens zijn, maar het heeft zeker niveau. En verder, ach het waait wel weer over, voor je het weet zijn de uitlatingen van Beczala alweer sneeuw van gisteren. Ja, laat het nu eindelijk eens ophouden met sneeuwen.
Niet alles (willen) weten houdt ook de magie van kunst in stand, die gaat nu te snel en te vaak verloren door al brei aan (ongevraagde) uitlatingen, meningen en oordelen. Filmsterren bestaan niet meer in de magische betekenis van het woord, omdat we tegenwoordig elke stap kunnen volgen (en ook alles op een klein scherm in de huiskamer is terug te zien, je bent dan op gelijke hoogte). Het grote doek kon die magie nog geven, de ster kon je alleen daar bewonderen, en verder wist je nauwelijks iets. Dat is magie.
Ik slurp alles wat met opera en verre omstreken te maken
heeft op, totdat mijn corebusiness mij weer roept: opera
l u i s t e r en .