Eén van de opmerkelijkste internationale zangcarrières van de afgelopen tijd’, zei de New York Times over Dmitri Hvorostovsky, die met zijn sexy voorkomen en gouden stem in korte tijd de wereld heeft veroverd. Een portret in beeld van deze Siberische vrouwendroom. Met dank aan Youtube.

Als je de citaten uit de pers doorleest die Hvorostovsky op zijn website heeft gezet, krijg je de indruk dat elke criticus – hoe zuur en verzadigd ook – als een blok voor de bariton valt. ‘Legendarisch’, ‘heroïsch’, ‘verrukkelijk’, ‘betoverend’: de auteurs kunnen niet anders dan hun meest lovende register opentrekken.

In Washington zag eentje hem als een Rigoletto die alle Rigoletto’s van de 30 jaar ervoor oversteeg. Een ander zag hem als ‘de beste graaf ooit’ in Le nozze di Figaro. En weer een ander repte na een solo-optreden in Dallas van ‘één van de grote recitals van de twintigste eeuw’.

Zoals dat onvermijdelijk het geval is bij supersterren, dankt Hvorostovsky zijn roem aan zijn stem én zijn uiterlijk. People Magazine plaatste hem in de jaren negentig in de top vijftig mooiste mensen en wereldwijd vergapen de mensen zich aan zijn postuur en zilverkleurige haar.

Dat haar had hij overigens nog niet mee tijdens zijn internationale doorbraak in 1989. In dat jaar won hij de Cardiff Singer of the World Competition, waarin hij het in de finale opnam tegen de lokale favoriet Bryn Terfel.

Hieronder één van de stukken die hij daar zong, de sterfscène van Rodrigo uit Don Carlo van Verdi, en aansluitend zijn huldiging als winnaar.

Hvorostovsky werd geboren in Krasnoyarsk, in Siberië, waar hij ook opgroeide en studeerde. Bij het operahuis van zijn geboorteplaats maakte hij zijn debuut in Rigoletto, in de rol van Marullo.

In hetzelfde jaar als zijn succes in Cardiff maakte hij zijn debuut bij een westers operahuis. In Nice zong hij prins Yeletsky in Pique Dame van Tsjaikovski. Een sleutelrol in zijn loopbaan. Hij zong er al een aria uit in Cardiff en na zijn optreden in Nice explodeerde zijn carrière.

Hieronder zingt hij ‘Ya vas lyublyu’ uit Pique Dame in het Mariinsky Theater in Sint Petersburg tijdens een galaconcert in 2003, onder leiding van Valery Gergiev. De aria maakt duidelijk waarom critici zo bewonderend spreken over ‘caramelkleur’ en ‘fluweel’.

Na zijn Pique Dame-succes gingen de deuren van alle grote operahuizen voor hem open. Hij triomfeerde in Venetië, debuteerde in 1995 bij de Metropolitan Opera in New York en staat sindsdien alleen maar op het hoogste toneel.

Zijn lijfrol is een andere rol uit het slavische repertoire: de titelrol in Evgeni Onegin van Tsjaikovski. Hij triomfeerde ermee in Venetië in het begin van zijn carrière en zong het daarna nog vele malen.

Bijvoorbeeld in 2007 bij de Metropolitan Opera, met aan zijn zijde Renée Fleming en op de bok weer Valery Gergiev. Hieronder een fragment uit die productie.

Door al zijn successen is Hvorostovsky één van de meest gevraagde zangers voor recitals. Hij geeft er dan ook vele. Naast een productie van Il Trovatore bij het Royal Opera House gaf de bariton in de tweede helft van het afgelopen seizoen bijvoorbeeld hoofdzakelijk solo-optredens.

Daarbij bestrijkt hij een veel groter repertoire dan alleen het Slavische. Zo heeft hij de laatste tijd veel Verdi-opera’s gezongen. En in het komende seizoen zingt hij er maar liefst vier: Il Trovatore (San Francisco), Un Ballo in Maschera (Berlijn), Rigoletto (Wenen) en La Traviata (Londen).

Hieronder een fragment uit Verdi’s La Forza del Destino met onder meer de aria ‘Urna Fatale’, die hij zong tijdens een concert in Moskou op 16 december 2008.

In 1990 bracht Hvorostovsky zijn eerste cd uit, met aria’s van Tsjaikovski en Verdi. Het Rotterdams Philharmonisch Orkest begeleidde hem daarbij. In de jaren die volgden, heeft de Rus een indrukwekkende discografie opgebouwd.

Russische volksliedjes, liefdesaria’s, diverse volledige opera’s: hij nam veel stijlen onder handen. Eén van zijn albums is een liederencyclus, genaamd St. Petersburg, die de Russische componist Georgi Sviridov speciaal voor hem componeerde.

Een andere bijzondere titel is de film Don Giovanni Unmasked, waarin Hvorostovsky zowel de titelrol als de rol van de knecht Leporello op zich nam. De film vertelt het verhaal van de opera van Mozart vanuit het gezichtspunt van Leporello en doet dat door simultaan een verhaal in Spanje in de zeventiende eeuw en in Hollywood rond 1930 af te laten spelen.

Hieronder de aria ‘Deh vieni alla finestra’ uit de film. De vrouw die Hvorostovsky probeert te versieren (het dienstmeisje van Donna Elvira) is ‘in real life’ niemand minder dan zijn eigen vrouw.

Het laatste album dat Hvorostovsky uitbracht was Heroes and Villains, met liederen uit de Sovjet-tijd. Hieronder zingt hij tijdens een concert in 2007 zo’n lied: Nezhnost. Dat betekent zoiets als ‘tederheid’. Teder is het zeker.