Neem een gevierde Wagner-tenor, een prachtige Schubert-mezzosopraan en een voortreffelijke Strauss-dirigent en uit de mix hoort Mahler te worden gebrouwen. Tenminste, dat is de theorie. De praktijk blijkt op de nieuwe opname van Das Lied von der Erde bij PentaTone anders te zijn.

Mahler benader je niet vanuit welke hoek dan ook, Mahler is ’the one and only’. Zijn idioom – hoeveel het ook op zijn voorgangers steunt (logisch: niets is zomaar ontstaan: zonder boem geen aarde en zonder apen geen mensen) – heeft de poorten naar een totaal andere belevenis van muziek geopend. Zeker zijn Lied von der Erde.

De stemmen op de nieuwe opname van PentaTone zijn op zich schitterend en het Nederlands Philharmonisch Orkest speelt voortreffelijk, maar… dat is Mahler niet. Althans, niet mijn Mahler.

Ik ben een enorme fan van Alice Coote. Zij heeft mijn hart al meer dan eens gestolen. Haar lichte mezzo is onweerstaanbaar en kwetsbaar. Maar kwetsbaarheid alleen – al is het een voorwaarde – voldoet bij Mahler niet.

Burkhard Fritz is te aanwezig en onze geliefde Marc Albrecht moest maar eens leren wat het verschil is tussen Strauss en Mahler.

Hoe het moet, hoor je bij Otto Klemperer, met Christa Ludwig en Fritz Wunderlich (EMI 5668922). Of bij Bruno Walter, met Kathleen Ferrier en Julius Patzak (Decca 466576).

Vergeet ook Bernard Haitink niet, met Janet Baker en James King (Philips 4540142). En wilt u het ‘anders’ hebben: waag dan een gokje naar een versie met een tenor en een bariton. Of in een transcriptie voor een kamerorkest.