De cd Arias for Marietta Marcolini leert twee dingen: Ann Hallenberg is een verrukkelijke Rossini-zangeres en Rossini is een briljante componist, die zijn tijdgenoten verre overtrof.

Marietta Marcolini was de geliefde, beschermvrouwe en eerste muze van Gioachino Rossini, zo valt te lezen in de biografie die Stendhal in 1824 over Rossini schreef. De twee ontmoetten elkaar in 1811. Marcolini had toen al flink carrière gemaakt in opera’s van populaire componisten in die tijd, zoals Johann Simon Mayr en Ferdinando Paer. In de daaropvolgende jaren was ze echter geheel Rossini’s.

In een paar jaar tijd (1811-1814) creëerde Marcolini de hoofdrollen in vijf opera’s van Rossini. Vier daarvan zijn inmiddels niet meer zo bekend, maar met de première van L’Italiana in Algeri in 1814 beleefde ze een geweldig succes. De kroon op haar carrière.

De Zweedse mezzosopraan Ann Hallenberg heeft voor haar cd bij Naïve een selectie gemaakt van aria’s uit de tweede helft van Marcolini’s carrière – de beginjaren dus van Rossini’s carrière. Naast fragmenten uit Rossini’s L’equivoco stravagante, L’Italiana in Algeri en Ciro in Babilonia klinken er aria’s en scènes van Mayr, Weigl, Paer, Mosca en Coccia. Vier van die stukken zijn voor het eerst opgenomen.

Wat mij opviel, was het verschil tussen Rossini en zijn vijf tijdgenoten. Met de aria’s van de laatsten is niks mis (vooral ‘Sol di morte’ uit Il sacrifizio d’Ifigenia van Mayr is prachtig!) maar ze trekken toch bleek weg naast het werk van het wonder uit Pesaro. En dat zijn dan ‘nog maar’ zijn jeugdopera’s.

Typerend vond ik wat dat betreft het contrast tussen het wat brave ‘Mentre guardo’ uit Le bestie in uomini van Mosca en het daaropvolgende ‘Per lui che adoro’ uit L’Italiana in Algeri. Mosca speelt bijna acht minuten lang leuk met een solerende horn, maar als vervolgens de cello de aria uit L’Italiana inzet, ben je na een paar maten de hele scène van Mosca vergeten.

Toch ben ik blij dat ook die andere vijf componisten op de cd staan. Het is altijd interessant om met onbekend repertoire kennis te maken. Bovendien zou een ‘vocale biografie’ van Marcolini – als je de cd zo kunt omschrijven – mank lopen zonder bijdragen van deze heren. Maar laat duidelijk zijn: ‘Rossini rules!’

Dezelfde leus zou ik voor Ann Hallenberg willen gebruiken. Wat een zangeres! Ik dacht dat het niet mogelijk was, maar in mijn ogen doet ze niet onder voor Rossini-ster Joyce DiDonato.

Hallenberg heeft een rijk stemgeluid, met een volle, weldadige laagte. Echt zo’n stem waar je niet van kunt stoppen te ‘drinken’. Zo ‘dolcemente’ ook, om een woord te noemen dat ze met veel schoonheid in de eerste aria zingt. Sierlijk en vloeiend gaat ze door melodieën, met haar buitengewone expressiviteit voortdurend de woorden naar de juiste betekenis plooiend.

Indrukwekkend is ook haar coloratuurtechniek. Iedere noot in ieder loopje is raak, zonder dat ze ook maar iets aan klank hoeft in te boeten. Luister alleen al naar haar geraffineerde ‘Se per te lieta ritorno’ uit L’equivoco stravagante.

Ik vind het jammer dat ze voor deze opname geen betere ondersteuning heeft gekregen. Want er zit mijns inziens weinig leven in het SSO Chamber Choir en het Stravanger Symphony Orchestra stelt zich onder leiding van Fabio Biondi erg bescheiden op. Iets meer ondergrond en Hallenbergs stem zou waarschijnlijk nog overtuigender uit de boxen gespetterd hebben.

Zet deze dame voor een toporkest, daar hoort ze thuis!