Geen tulband te bekennen, vrijdagavond in het Théâtre Royal van Luik. Met een prima orkest, goede zangers en een aanstekelijke regie kreeg Mozarts Die Entführung aus dem Serail niettemin een lichte, aantrekkelijke uitvoering, die op alle fronten een mooi geheel vormde.

De nieuwe productie van Die Entführung aus dem Serail, die de Luikse opera samen met Montpellier en Nantes brengt, ontbeert enige verwijzing naar de omgeving waarin het verhaal zich afspeelt. Geen Turkse harem, geen paleis van Bassa Selim, maar een zaal in achttiende-eeuwse stijl, met grote openslaande ramen, een gouden rand om het plafond en in plaats van een dak een blik op de wolken.

Het oorspronkelijke verhaal speelt in Turkije. Konstanze, haar bediende Blondchen en knecht Pedrillo zijn ontvoerd op zee en worden gevangen gehouden in de harem van Bassa Selim, bewaakt door haremopzichter Osmin. Als Konstanzes geliefde Belmonte arriveert en de drie probeert te bevrijden, raakt Konstanze in een conflict tussen de liefde van de pasja en die van haar oude geliefde Belmonte.

De setting van regisseur Alfredo Arias was tijdloos, met als decor dus die zaal, die het publiek niet vanaf de zijkant zag, maar van onderaf. Op het achterdoek zag je het dak van de zaal, waar veel scènes zich afspeelden. De spelers liepen over één van de zijwanden, waarbij de ramen desgewenst ook weer een vijver konden voorstellen. Het effect werd niet nadrukkelijk uitgespeeld en met gebruik van gaasdoek kon er een extra laag worden gemaakt op het podium.

Er waren meer van die aardige, bijna terloopse vondsten in de vormgeving, zoals de kostuums van Blondchen en Pedrillo, die beiden, als echte bedienden, een schort droegen. De verschillende kleuren van de karakters kwamen goed tot hun recht. Muziek, verhaal, vormgeving en spel vormden zo een mooi geheel, dat recht deed aan Mozarts opera, of hem zelfs nog wat optilde.

Het is niet heel spannend wat in Die Entführung gebeurt, en op de operapodia krijgt dit werk wat minder vaak een plaats dan bijvoorbeeld de Da Ponte-opera’s. Ik heb zelf wel uitvoeringen meegemaakt waar het label saai of langdradig op te plakken viel. Die in Luik hoorde daar zeker niet bij. Met deze aanpak schuift Die Entführung moeiteloos naast Così fan tutte.

Regisseur Arias wilde ruimte om zijn verhaal te vertellen, en die kreeg en nam hij. Hij maakte een frisse, lichte, zomerse voorstelling, waarin de emoties, vooral die van Konstanze, alle ruimte kregen, maar waar ook onversneden blijspelelementen in zaten, met soms een vleug boulevardtheater. Arias had een cast tot zijn beschikking die vocaal uitstekend presteerde, maar ook nog prima uit de voeten kon met de acteerkanten van de rollen.

Konstanze werd gezongen door Maria Grazia Schiavo. Met een flinke stapel barokopera’s op haar cv was deze rol geen grote opgave. Ze zong de niet eenvoudige Zauberflöte-achtige coloraturen met gemak en haar soli kregen veel applaus. Konstanze moet in deze opera vooral dramatisch zijn, en dat gaf Schiavo, eind van dit seizoen in Amsterdam te zien in Falstaff, uitstekend vorm.

Tegenover dat drama kon haar bediende Blondchen met heel veel lichtheid en humor over het podium bewegen. De Britse Elizabeth Bailey maakte een pittige tante van deze donkerharige Blondchen, die niet schroomde ongewenste intimiteiten van de heren met een knietje af te houden.

Net als alle andere leden van de cast stond tenor Jeff Martin, als Pedrillo, voor het eerst op het podium van de Opéra Royal. Zijn presentatie was wat vlak, maar vocaal voldeed hij prima. Zijn collega-tenor, ook een Amerikaan, was Wesley Rogers, die in Europa in verschillende operahuizen in 2011 debuteerde met de rol van Belmonte. In de Luikse productie hadden zijn stem en zijn spel de nodige lichtheid, waarbij het smachten naar zijn verloren geliefde niet zwaar werd aangezet.

Was Franz Hawlata leuk in zijn rol van Osmin? Hij was grappig, soms een beetje over de top, maar dat kan de rol van de opportunistische harembewaker goed hebben. Hawlata – een ervaren Wagner-zanger, wiens stem daar in de hoogte de sporen van draagt – kan in de diepte tot zeer lage laagte brommen. Hij dwaalde door het verhaal als een wonderlijke buitenstaander, als de quizmaster van een grote Duitse show, die even meespeelt in één van de sketches. Zijn moedertaal is Duits, dat geldt niet voor de anderen, al was hun uitspraak zingend uitstekend en sprekend soms een beetje moeizaam.

Er zat aardig wat ruimte in de orkestbak. Het passend klein bezette huisorkest van de Luikse opera liet zich door maestro Christophe Rousset tot grote prestaties leiden. De partituur van Mozart lijkt me een feestje voor paukenisten en andere slagwerkers, en de dames en heren in de bak vierden dat feestje, gedeeld met blazers en strijkers, met enthousiasme.

Die Entführung aus dem Serail is nog tot en met 2 november te zien in Luik. De voorstelling wordt via internet thuisbezorgd op donderdag 31 oktober, via de website van Culturebox.