Het had een voetbalwedstrijd kunnen zijn: voor de rust wisten Het Gelders Orkest en de solisten weinig te bakken van Die Lustige Witwe, maar na de rust herstelden ze zich enigszins en sleepten ze er toch nog een gelijkspel uit. Alleen is dat niet wat je wilt zien in een concertzaal.

Het Gelders Orkest heeft voor de opening van haar seizoen gekozen voor een korte tournee met Die Lustige Witwe van Franz Lehár. Na de première in Arnhem afgelopen zondag vond het tweede optreden gisteren (25/8) plaats in het Concertgebouw in Amsterdam, in het kader van de Robeco Zomerconcerten.

Op papier een voorstelling waar je je ‘lustig’ op kunt verheugen. Maar papier en praktijk spraken verschillende talen. Om het deel voor de pauze (akte één) samen te vatten: het orkest speelde saai (het sprak Lehárs lichte muziek continu met zware tongval uit), er werd maar weinig gelachen en de solisten leverden vocaal absoluut geen interessante prestaties.

De operette was daarbij flink bewerkt door regisseur Robert Herzl (althans, het leek dat hij daar de hand in had). Op zich zijn goed recht, maar of de dialogen en de verhaallijn er nu duidelijker en leuker op werden… In elk geval ging men vaak snel door de gesproken tekst heen, wat de meeslependheid niet bevorderde.

Na de pauze vervolgde de voorstelling aanzienlijk beter – alsof dirigent Martin Sieghart even een peptalk had gehouden. Het Vilja-lied van Hanna werd bijvoorbeeld prachtig gezongen door Annemarie Kremer. Lekker dynamisch en fluweel in de hoogte. Het stofte haar tot dan toe niet bijzondere optreden af. En ze bleef mooi zingen.

Het orkest varieerde wat meer in sfeer, te beginnen met het Vilja-lied. Daar zetten de musici opeens een veel luchtiger, subtielere klank neer, zodanig dat het voelde als een hoofdpijn die plotseling plaatsmaakt voor een opluchtende verlichting.

Leuke ‘dingetjes’ kwamen er ook van Christian Baumgärtel als Camille de Rossilion en Frans Fiselier als Baron Zeta. Baumgärtels tenor was mooi gepassioneerd, maar te klein om echt te imponeren. Fiselier klonk aangenaam vol.

Toch bleef het tweede deel evenmin bespaard van matige passages. Zo zat er weinig achter de zang van Birgit Beer als Valencienne en stond Sebastian Reinthaller als graaf Danilo Danilowitsch niet in verhouding tot Kremer. Zijn klank was dan wel mooi ‘zacht’, maar zijn volume was dat eveneens – en dan mis je overtuigingskracht.

Totaal overbodig was de eindeloze ‘Gold und Silber Waltz’ die voor de slotakte geplakt was. En tijdens het niet bepaald bruisende einde kon je goed merken dat de personages niet erg veel betrokkenheid hadden opgeroepen gedurende de voorstelling.

Mooie kanten had de voorstelling dus best, maar niet genoeg om er meer dan een middelmatig resultaat uit te halen. En zoals gezegd: je komt niet in de concertzaal voor enkele mooie momenten, maar voor een boeiend geheel dat het liefst loopt van de eerste tot de laatste minuut.