Renée Fleming heeft een nieuw album aan haar reusachtige discografie toegevoegd: Guilty Pleasures. In plaats van voor bepaald repertoire of een bepaald format te kiezen, is ze kriskras door het opera- en liedrepertoire gegaan en heeft de krenten uit de pap gehaald. Beeldschoon.

Als ik producer was geweest bij Decca, zou ik deze cd niet betiteld hebben met ‘guilty pleasures’. Een ‘guilty pleasure’ is een genoegen waar je je toch wat voor schaamt of schuldig over voelt. Maar waarom zou je je schamen voor het zingen van deze schitterende aria’s en liederen?

De cd telt werken in maar liefst acht talen, van veertien verschillende componisten. Dat gaat van liederen van Manuel de Falla tot het traditionele ‘Danny Boy’ en van het bloemenduet van Delibes tot een aria uit de opera The Gosts of Versailles van John Corigliano.

Ondanks die enorme diversiteit hebben Flemings keuzes wel een gemene deler. Het is duidelijk te horen dat haar hart bij hooglyrische, weelderige melodieën ligt. Melodieën waar alles draait om de klankschoonheid, waar de emoties verstild maar diep zijn, waar de melancholie zijden aanvoelt, waar je jezelf geheel in kunt verliezen.

Voor dit soort repertoire heeft de 54-jarige Fleming nog altijd één van de meest ideale stemmen. Neem ‘Phidylé’ van Duparc of het direct daaropvolgende ‘Ombra di nube’ van Refice, of eigenlijk elk willekeurig nummer van de cd: hoe gracieus klinkt de muziek uit haar mond en hoe sierlijk en fijngevoelig plooit ze de melodielijnen naar de juiste emoties. Hier hoor je een diva in topvorm.

In het wat hupsere ‘Les Filles de Cadix’ van Delibes toont Fleming dat haar stem nog bijzonder soepel is en het bloemenduet, ook van Delibes, klinkt in optima forma, met dank ook aan een andere operatopper van Amerikaanse bodem, mezzosopraan Susan Graham.

Voor mij persoonlijk is ‘La Delaïssádo’ van Joseph Canteloube een hoogtepunt van het album. De eenvoudige maar zeer melodieuze en emotionele muziek van de Franse componist is als een sluimering, waaruit Flemings elegante stem in al haar schoonheid komt opbloeien. Zeer ontroerend.

Een pluspunt van deze cd vind ik de flinke hoeveelheid onbekend repertoire. Hebt u ooit wat gehoord uit Undina van Tsjaikovski? Of uit Armida van Dvorak? Het zijn allebei aanbevelenswaardige fragmenten.

Het enige kritiekpunt dat ik bij het album kan bedenken, is dat het grotendeels in één soort sfeer blijft hangen. Maar als u daarvan houdt – van lyrische melodieën en grote klankpracht – dan is dit een uur muziek waar u met volle teugen van zult genieten.

Bestel deze cd nu in onze webshop!