YouTube-portret: Renata Scotto
Renata Scotto vierde op maandag 24 februari haar 80e verjaardag. De sopraan kan terugkijken op een immense carrière met triomfen die maar weinig andere zangers beleefden. Een portret in beeld van de diva. Met dank aan YouTube.
Renata Scotto begon haar carrière op een, zeker voor vandaag de dag, zeer jonge leeftijd. Ze was achttien jaar toen ze in haar geboortestad Savona de rol van Violetta in La Traviata zong. Een dag later zong ze dezelfde rol in Milaan en niet lang daarna nam ze, terug in Savona, de partij van Cio-Cio-San op zich in Madama Butterfly.
23 was Scotto toen ze naast Maria Callas stond in een Scala-productie van Bellini’s La sonnambula in Edinburgh. Vanwege het succes werd er een extra opvoering gepland, waarin Callas vanwege ziekte echter niet kon optreden. Scotto nam de hoofdrol van Amina over en boekte een enorm succes.
Na die internationale doorbraak bouwde Scotto een grote reputatie op in het belcantorepertoire, met vele optedens in bekende en onbekende opera’s van onder anderen Bellini en Donizetti. Hieronder een paar voorbeelden.
Allereerst haar Lucia uit Lucia di Lammermoor, opgenomen in 1967 in Japan:
Van Bellini hieronder twee fragmenten. Eerst een fragment uit La Straniera, opgenomen in 1968, en vervolgens ‘Vaga luna che inargentie’, opgenomen tijdens een concert in Madrid, veel later in haar carrière. Scotto bleef tot op hoge leeftijd zingen; pas in 2002 nam ze afscheid van het toneel.
Naast het belcantorepertoire vormden veristische opera’s, en dan vooral die van Puccini, een grote peiler onder de carrière van Scotto. Zo debuteerde ze met Madama Butterfly in 1965 bij de Metropolitan Opera in New York, waar ze uiteindelijk meer dan 300 voorstellingen in 26 rollen zou zingen. Hieronder een voorbeeld van haar Cio-Cio-San-vertolking:
Nog meer Puccini: hieronder Scotto’s Manon Lescaut, nog een rol waar ze enorme successen mee beleefde, en vervolgens de laatste scène uit Suor Angelica, onderdeel van het drieluik Il Trittico.
Ook Giuseppe Verdi is ruim vertegenwoordigd in het repertoire van Scotto. Hieronder een illustratie aan de hand van haar allereerste operarol: Violetta in La Traviata. Te zien is haar sterfscène, met José Carreras als Alfredo.
Scotto begon in de jaren negentig ook producties te regisseren, bij onder meer de Metropolitan Opera, de Arena di Verona en de Lyric Opera of Chicago. Naast het regisseren geeft ze les aan voorname instellingen als de Accademia Nazionale di Santa Cecilia en de Juilliard School in New York. Samen met haar echtgenoot Lorenzo Anselmi woont ze in Armonk, New York.
Scotto heeft tijdens haar decennialange loopbaan een grootse discografie opgebouwd, met vele aanbevelenswaardige operaopnames. Wie in één keer een grote slag wil slaan, kan ook terecht bij de 14-cd-box die Bravissimo Opera Library een paar jaar geleden uitbracht.
De auteur
5Reacties
Haar Amsterdamse optreden, in de zaterdagmatinee, was fantatsisch. Met Louis Langrée, deed ze La Voix Humaine, op een sofa, mèt telefoon, en voor de pauze Chausson’s Poème de l’amour et de la mer.
Dank voor dit mooie overzicht. Veel van de filmpjes zijn natuurlijk bekend maar Scotto blijft een ultieme inspiratie voor mij. Ze zong met zo veel gratie, sprankeling en controle…. haar filati zijn gewoon onovertroffen. Ik mis in dit rijtje wel haar perfecte Adina: http://www.youtube.com/watch?v=uPCsdakFVsM
Ik zag haar ooit bij een liedrecital in de Munt. Mijn vader en ik zaten in het midden van de 2de rij. Tijdens het slotapplaus gaf ze spontaan een aantal mensen in de zaal (waaronder ons) een hand. Een onvergetelijk moment!
Dankjewel Jordi, dat je aandacht hebt besteed aan een van de interessantste sopranen van de vorige eeuw. Zeker, ik weet het, zij was niet bepaald de sopraan met het mooiste geluid, maar dat was Callas ook niet maar laten we eerlijk zijn, dat soort sopranen blijven altijd boeiend om naar te luisteren en te kijken.
Basia Jaworski gaf in de LUISTER van december jl. onder de titel “De Stiefzussen van Callas” een aardig voorbeeld van grote sopranen, die inmiddels bijna vergeten zijn door de operaliefhebbers van onze tijd. Zelfs Renata Scotto kwam al in dat rijtje voor, terwijl de diva toch tot groot geluk van haar liefhebbers veel plaat- en videoopnamen heeft nagelaten en dat genereert meestal een langere houdbaarheid. Kijk naar Tebaldi en Sutherland.
Het boeiende van Scotto is dat ze naast het grote repertoire ook een aantal rollen zong, waarvan men(?) zei, dat ze dat beter niet had kunnen doen. Als ik één rariteit van Scotto mag aanbevelen, dan is het wel de opname op PONTO (PO-1012) van Verdi’s Macbeth uit London 1981. Fenomenaal en bizar tegelijk. Van zo’n Lady word je echt bang. Geenszins fraai, maar zó angstaanjagend. Als bonus krijg je dan ook nog fragmenten uit Medea, Il Pirata, Anna Bolena en Armida. Dat samen geeft een duidelijk beeld van deze meer dan grandioze diva. Viva Scotto!!
Inderdaad gaf ze altijd iets extra ‘menselijks’ aan haar personages (Madama Butterfly, Suor Angelica…) en bv haar Norma is ook meer de diepgekwetste vrouw dan de (vaak) trotse priesteres…