Hij is de smaakmaker van de nieuwe Faust bij De Nationale Opera: Michael Fabiano, een 30-jarige Amerikaanse tenor die sinds kort volop in de internationale spotlights staat. In gesprek met Basia Jaworski vertelt hij over zijn drive. “Ik heb van God een gave ontvangen en het is mijn plicht om het door te geven.”

Charles Handelman, een beroemde stemkenner en een oude rot in het vak, schreef op zijn Facebook-pagina: “I have heard a ‘few’ tenors in my life, but when a fabulous new voice comes upon the scene, my ears perk up with delight. Such was my feeling when I heard Michael Fabiano last year in I Lombardi, and Avery Fisher Hall literally rocked from the sound of his brilliant lirico-dramatico voice.”

Dat Michael Fabiano het ging maken stond voor mij onomstotelijk vast. Al vanaf de allereerste keer dat ik hem zag en hoorde – in de aan te bevelen documentaire The Audition, over de laatste ronden van de National Council Auditions van de Metropolitan Opera – wist ik het: daar staat de winnaar.

De concurrentie was dat jaar (2007) buitengewoon sterk. Om daartussen op te vallen moest je bijzonder zijn, en dat was Michael Fabiano zeker. De met een hemelse stem begenadigde jonge tenor (toen nog maar 22) uit Montclair, New Jersey toonde zich niet alleen buitengewoon getalenteerd, maar in zijn zelfverzekerde houding en verbeten drang om te winnen ook een strijder, een doorzetter.

Fabiano was zich ervan bewust dat hij een stem had en was ervan overtuigd dat hij daarmee een carrière als ‘stertenor’ tegemoet ging. Bij veel mensen kwam hij als arrogant over, maar ik mocht het wel: hij was volkomen zichzelf. In zijn eigen woorden: “There is always politics in every competition. Although the camaraderie among the finalists has been very nice, I don’t quite believe it. People are self-interested and want to win.”

Ik ontmoet de inmiddels beroemde dertiger in Amsterdam, waar hij al een paar weken aan repeteren is voor Faust. Staat hij nog steeds achter zijn uitspraak?

“Ja. Je doet aan concoursen mee om te winnen en als je iets anders zegt, ben je hypocriet, vind ik. Concoursen en competities zijn belangrijk; soms hangt je hele carrière ervan af. Hoe kun je er dan onverschillig over doen?”

Churchill

Fabiano was als kind al zo gedreven. Hij hield niet van popmuziek en ook sport was, op baseball na, niet aan hem besteed. Hij hield van Tsjaikovski en Dvořak. “Ik ben zeer ambitieus. Vanaf het moment dat mijn stem werd ontdekt, ben ik er helemaal voor gegaan. Ik geloofde in mijn stem en in mijn talent en daar ging ik voor knokken. Ik wist dat ik het kon, maar ook dat veel van mijzelf afhing. Ik studeerde dan ook veel en lang.”

Fabiano duikt graag in de studieboeken. Hij is enorm geïnteresseerd in politiek en geschiedenis, met name de Tweede Wereldoorlog. “Churchill is mijn held. Ken je zijn uitspraak over bezuinigingen op de kunst? Hij zei: ‘Korten op de kunst? Then what were we fighting for?’ Ik vind dat we daar diep over moeten nadenken.”

“Het is ook mijn grootste nachtmerrie, dat de kunst gaat verdwijnen, dat er geen geld meer voor is, dat er steeds minder mensen in geïnteresseerd zullen zijn. Steeds meer jonge mensen brengen hun tijd door met domme films en spelletjes, alles gepaard met veel lawaai, want hoe harder hoe beter. Zelfs een show van Lady Gaga mag niet al te lang duren, want ze zijn gauw verveeld. Je mag weten dat ik best bang ben voor de toekomst.”

Accentloos

Ook in zijn voorbereiding op zijn optredens is Fabiano een echte studiebol. “Ik bereid me altijd grondig voor. Ik lees veel, ook de achtergronden over de uitvoeringspraktijk. Ik ga altijd uit van de muziek. Bij Italiaanse opera’s is dat geen probleem; die taal ken ik goed. Met opera’s in andere talen, zoals het Frans, werkt het anders. Dan begin ik eerst met mijn taalcoach. Ik moet de tekst eerst echt goed onder de knie hebben, voor zover mogelijk accentloos.”

Ondanks Fabiano’s voorkeur voor een gedegen voorbereiding, vindt hij de repetitieperiode in Amsterdam wel erg lang. “Ik ben hier al zeven weken en dat vind ik eigenlijk te lang. Een nieuwe productie is goed te doen in vijf weken repetitietijd en voor een herneming vind ik drie weken voldoende. Meer is gewoon tijdverspilling. Zeker nu, met de crisis en al de bezuinigingen.”

Discussie

De rol van Faust in de gelijknamige opera van Gounod is nieuw voor Fabiano. Een uitdaging, want de rol behoort bepaald niet tot de makkelijkste die er zijn. Zeker niet voor iemand die nog zo jong is.

Toch durfde Fabiano het aan om tijdens de repetities in discussie te gaan met regisseur Àlex Ollé. “Zijn visie was de mijne niet. Naar mijn mening strookte het niet met de opera, zeker wat het einde betreft. Gounod was een diepgelovige man en hij wilde dat Marguerite gered zou worden. Zij hoort te zijn vergeven en in de hemel te worden opgenomen. De regisseur dacht er anders over en daar moest ik mij naar schikken; ik ben tenslotte maar een doorgeefluik. Ik ben een artiest en het is mijn beroep om te doen wat van mij wordt verlangd. Maar het is beslist niet zo dat ik de productie niet goed vind! Ik had het alleen graag anders gezien.”

“Ik denk dat regisseurs moeten leren accepteren dat wij zangers niet dom zijn. Wij zijn creatieve wezens en ik voel het als mijn plicht om het uit te leggen. Gelukkig is het nog nooit zo ver gekomen dat ik met iemand weigerde te werken. En hopelijk komt het ook nooit zo ver.”

Bidden

“Mijn moeilijkste rol tot nu toe? De Duca in Rigoletto. Niet zo zeer vanwege de noten, maar omdat de muziek zo goddelijk mooi en goed is! Daar voel ik mij verantwoordelijk voor, ik wil het zo goed mogelijk overbrengen, niets smokkelen.”

“Mijn droomrol? Gustavo in Un ballo in maschera. En Don Carlo! Maar vooralsnog moet ik het met voornamelijk Alfredo’s (La traviata) en Edgardo’s (Lucia di Lammermoor) doen.”

Op Fabiano’s repertoire staan ook minder voor de hand liggende werken, zoals Vanessa van Barber, La Fiamma van Respighi, Cyrano de Bergerac van Alfano en The Dream of Gerontius. En ook An die ferne Geliebte van Beethoven. “Ik ben zeer geïnteresseerd in rollen die buiten het standaardrepertoire vallen. Ik wil altijd meer, ik houd van ontdekken.”

“Een nieuwe rol instuderen voelt voor mij als bidden in de kerk. Ik ben een praktiserend katholiek en ik geloof dat alles zin heeft, dat niets zomaar gebeurt, dat het allemaal Gods wil is. Ik sta voor alles open, maar ik wil mijn energie niet overal in steken. Mijn energie is voor mij te belangrijk.”

“Ik heb van God een gave ontvangen en het is mijn plicht om het door te geven. Mensen komen naar het theater om iets te beleven en ik kan ze daarmee helpen. Het is dus mijn plicht om het zo goed mogelijk te doen.”

Millo

Dit jaar heeft Fabiano als de allereerste zanger ooit zowel de Richard Tucker Award als de Beverly Sills Artist Award gewonnen. En nog een legende uit het operaverleden, sopraan Aprile Millo, zei over hem: “He has on countless times left me breathless in the beauty of what he accomplishes onstage. Audiences leap to their feet in unison. Cheering too, I am obviously not alone in my appreciation… May God protect and shower him with the generousity he gives us in every performance. Bravo, Bravo, and again, Bravo.”

Hieronder twee fragmenten van Michael Fabiano. In het eerste zingt hij het ‘Ingemisco’ uit Verdi’s requiem, in het tweede een scène uit Il Corsaro van Verdi.